"Mapy" Aleksandra i Daniel Mizielińscy

Zacznijmy od tego, że ta pozycja obudziła mnie z letargu pisania o ksiązeckach. A to już o czymś świadczy :D

Od kiedy tylko zaczęły się pojawiać wzmianki o “Mapach. Obrazkowej podróży po lądach, morzach i kulturach świata”, autorstwa małżeńskiego i ilustratorskiego duetu państwa Mizielińskich, znanych nam choćby z “Miasteczka Mamoko”, wiedziałem, że to będzie TO. Kiedy zobaczyłem pierwsze, przedpremierowe plansze, zacząłem niecierpliwie przebierać nogami, gromadzić walory i nakręcać zainteresowanie potomstwa. Kiedy wreszcie dostałem książkę (atlas?, wrota na świat?) do rąk, zamiast jakiejś głębokiej refleksji, w mojej głowie zajaśniał nagle wielki neon z napisem: “Ja pierdzielę, ależ to jest WIELKIE!”.

Właśnie. Wielkie, fajne, super, ekstra, świetne. W odniesieniu do “Map” wszystkie te przymiotniki są trafne, ale jakże pospolite. A ta pozycja nie jest pospolita i nie zasługuje na takież określenia. Jest słowo stare, niebanalne, które mi do niej doskonale pasuje. EKSTRAORDYNARYJNE. I takie właśnie jest dzieło, którego tworzenie, jak dowiedziałem się w mailowej rozmowie z Kasią Domańską z Dwóch Sióstr, zajęło pani Aleksandrze i panu Danielowi, trzy lata. Dodajcie do tego rok prac redakcyjnych, a zrozumiecie ogrom pracy włożonej w przedsięwzięcie, które zaowocowało narodzinami jednej z najciekawszych pozycji na polskim (ba, zaryzykowałbym stwierdzenie, że nie tylko) rynku książki dziecięcej. 

Powiem wprost. Gdybym nie był statecznym panem w średnim wieku, ojcem dzieciom i kierowcą Żonie, ta notka roiłaby się od wykrzykników. Całe szczęście moje chłopaki nie mają takich oporów i ich: ale!, zobacz!, lemur!, ale jaja!, tato!, mamo!, patrzcie!, ja cię! … wystarczająco uzupełnią ją o nie. Bo “Mapy” taką właśnie wywołują reakcję. Wykrzyknikową. Przewraca się kolejne płachty (27,2x37 cm), a tam: ninja w Japonii!, piwo w Czechach!! (to ojciec), yeti w Himalajach!!!. A krajów do pooglądania jest ponad czterdzieści i dużo czasu zajmuje odkrycie co się w nich mieści. Popkultura, sztuka, nauka, jedzenie, flora, fauna, zabytki. Jasne, że wybióczo. Jasne, że ja bym se domalował tu to, a tam sro. Ale umówmy się, że autorzy dali nam naprawdę wielość tropów. Ponad 4000 ilustracji, to naprawdę nie w kij dmuchał.

Taka książka należała się ciekawskim dzieciom jak psu kość. To cudo do oglądania, śledzenia, patrzenia, odkrywania, dziwienia się, ale też dopytywania, doszukiwania w necie, bądź w zasobach rodzicielskiej wiedzy. Dlatego też zaznaczam, że jeśli nie macie czasu dla młodego eksploratora świata, którego "Mapy" wzięły w posiadanie, nie kupujcie jej. Tak, owszem, można z nią zostawić małego człeka sam na sam, ale po krótkiej chwili będzie obok, żeby pokazać co znalazł, żeby pogłębić wiedzę, której zalążek ma postać malutkiego rysuneczku.

Kończę, bo popadam w patetyczne tony, a “Mapy” to przecież jeden wielki fan wspólnego odkrywania świata. My mieliśmy przaśne szkolne atlasy po których i tak, mimo ich mizerii, jeździliśmy paluchami. Cieszmy się, że nasze pociechy dostały wersję full wypas. No dobra, cieszmy się, że MY w końcu dostaliśmy, po latach, TAKĄ WERSJĘ.

PS. Przywieziona w sobotni wieczór doczekała się pobieżnego oglądu. W niedzielę pojechała z nami do: dziadków, babci, znajomych, słowem, wszędzie. W poniedziałek emocje trochę opadły, ale ojciec znów podbił bębenek, proponując odkrywanie tajemnic świata z tabletem w ręku. Wczoraj Bartek na własną rękę zorganizował sobie rysowanie flag i zapiski pismem hieroglificznym.

PPS. Dialog, w którym siedmioletni syn objaśnia niekumatego ojca:

- Ale ten instrument jest zupełnie niepodobny do tego z netu.

- Tato, przecież to są uproszczone rysunki!