Spotkanie autorskie z Pawłem Beręsewiczem.

Paweł Beręsewicz, to wariat. No bo kto normalny, z nieznajomym, dwumetrowym dryblasem, do lasu ... Ale to może po kolei.

W środę, 23 kwietnia, do zgromadzonych w lokalnej świetlicy uczniów klas II i III miejscowej szkoły podstawowej, zawitał autor serii o Ciumkach, tłumacz, leksykograf, miłośnik dwóch kółek oraz ex nauczyciel języka angielskiego, słowem, Paweł Beręsewicz właśnie. Zawitał i powiedziawszy kilka słów o swojej osobie, zaproponował rozmowę o książkach. Z prawdziwie przedwojenną kindersztubą, podejmował ochotników, którzy chcieli na temat jego powieści porozmawiać, herbatą lub kawą, serwując je w, wydobytych ze swojej, przyznajmy szczerze, urzędniczej z wyglądu aktówki, filiżaneczkach. Rozmowa dotyczyła zarówno romansów jak i kryminałów, ba, gdyby ktoś chciał porozmawiać o książkach wojennych też byłaby ku temu okazja, bo autor jest twórcą nie dość, że płodnym, to i tematycznie wielce różnorodnym. Szczególnym zainteresowaniem cieszył się wykład o noskawerach, o których zaciekawieni dość egzotyczną nazwą mogą poczytać w książce o równie enigmatycznym tytule - "Noskawery".

Przyznać należy, że cierpliwość pan Paweł ma iście anielską. Nie dał się dużej i, bądźmy szczerzy, w sporej części, niezbyt subordynowanej grupie małoletnich słuchaczy. Z uśmiechem zniósł grad pytań i bez chwili odpoczynku zasiadł za stołem by podpisywać nabyte na kiermaszu i przyniesione z domów (tak, tak!) książki. Słowem - stoik.

Przyznam szczerze, że najbardziej lubię w organizowanych w ramach DKK spotkaniach chwile, które następują po ich właściwej części. Mam wtedy autora (co prawda zazwyczaj niezbyt długo), wyłącznie dla siebie. Można porozmawiać, dopytać. Tym razem okazało się, że spotkanie przedłuży się w zupełnie zaskakujący mnie sposób. Jak bowiem przystało na człowieka, który opisuje rowerowe eskapady swej rodziny (tak, tak, ja wiem, że Ciumkowie ...), pisarz był zaopatrzony w ukryty we wnętrzu auta rower i poinformowawszy nas o swych planach zwiedzania z siodełka okolicy... no właśnie, przyjął moją ofertę przewodnika amatora i tym sposobem trafił, z praktycznie nieznajomym, dwumetrowym dryblasem, do lasu ...

Przejechaliśmy wspólnie tylko kilkanaście kilometrów, nie dając się dopaść burzy, ale korzystając z błotnych kąpieli dzięki kałużom przez nią pozostawionym. Potem autor ruszył zdobywać Święty Krzyż, a ja do domu, załatwiać swoje sprawy. Dodam tylko, że kiedy ok. 21 wciąż nie było widać pana Pawła na horyzoncie, zacząłem się niepokoić, czy nie porwały Go czarownice. Dojechał, a ja zawstydziłem się, że zwątpiłem w człowieka, który ponownie przełożył "Anię z Zielonego Wzgórza" stawiając czoła tysiącom psychofanek przyzwyczajonych do kanonicznego przekładu. Żałuję też, że mnie samemu nie starczyło odwagi by zaproponować zmęczonemu cykliście wypadu na pizzę i przejście na "ty". Ale pozostaję w nadziei, że jeszcze będzie okazja.

Rozpisałem się ponad miarę, a przecież i tak najwięcej powiedzą zdjęcia. Voilà!

Musowo plakacik :).

 

 

Zainteresowanie? Książką? :)

Początek, w pełnym skupieniu :)

Wersal w pełnej krasie.

Ta jest ponoć niezła.

Nie ziewają, czyli jest ok.

You talkin' to me?

Nadeszła era noskawera!

I ukazał im się las. Las rąk.

Co jest z tym zaplataniem rąk?

Były akcje. Jak i interakcje.

A czytelnicy zróżnicowani wiekowo ...

... i rozmiarowo.

Chleb powszedni autora podczas spotkań.

 Na koniec pięć minut dla sponsorów, którzy wyłożyli kasę i zafundowali naszej małej bibliotece takie fajne wydarzenie.

I jako bonus moje raciczki i sakwa po buszowaniu w Paśmie Jeleniowskim :D