"Oto jest Paryż" Miroslav Šašek

Względy kurtuazji przemawiałyby za tym, żeby na pierwszy ogień poszedł "Oto jest Londyn" podarowany mi (wraz z dedykacją od tłumaczki), przez Kasię z "Dwóch Sióstr". Ale co ja poradzę na to, że to Paryż zagościł przed mymi oczyma pierwszy i od pierwszego wejrzenia zauroczył. Więc, być może lekko nietaktownie, dziś zapraszam do kapsuły czasu, która wyrzuci nas ze swego bebecha sześćdziesiąt lat temu w jednej z najsłynniejszych europejskich stolic.

Paryż! Miasto artystów, miasto zakochanych, miasto muzeów, miasto Wieży Eiffla, miasto ... Miasto, które zapładnia wyobraźnię twórców, które było miejscem narodzin wielu nurtów w sztuce i tłem akcji niezliczonej ilości filmów. Miasto - legenda. Miasto, które chciałbym kiedyś odwiedzić, ale chyba raczej w tym wcieleniu nie będzie mi dane. Miasto, po którym spaceruję przy pomocy rozmaitych virtual tourów, bo to rodzaj podróżowania, który najlepiej odpowiada moim finansowym możliwościom.

Całe szczęście z pomocą pośpieszyły "Dwie Siostry" wydając šaškowy przewodnik i mimo, że to również erzac osobistego pobytu, to jednak wysokiej próby. Doskonały jako uzupełnienie posiadanej wiedzy, a zarazem przystawka, który zaostrzy apetyt i zmusi do zaciśnięcia pasa i odłożenia funduszy na zrealizowanie jednego z życiowych marzeń. A tymczasem, w oczekiwaniu możemy w książce podziwiać wszystkie ważniejsze budynki stolicy Francji: Panteon, Luwr czy katedrę Notre Dame. Nie lękajcie się jednak, bo autor, świadom pewnie, że stare gmaszyska to nie jest coś co działa na wyobraźnię młodszej części czytelników nie ogranicza się tylko do głównych punktów programu typowej wycieczki i pozwala dzieciom pooglądać paryskie koty, metro, pchli i ptasi targ, zoo, wnętrze sklepu z koniną, bukinistów znad Sekwany czy w końcu ubranego w, tak znane z filmów z Louisem de Funès, kepi, paryskiego policjanta kierującego ruchem. A to i tak tylko część atrakcji, które ilustrator pomieścił na stronach tej sporego formatu książki.

Umówmy się zatem, że na wizualnej stronie książki mucha nie siada. Jest wintydż, jest oldskul, są sprane kolorki (ale nie sepia, o nie!), słowem - małmazje. Niestety, moim zdaniem, niedobre muszysko napstrzyło było nieco w polski tekst. Moje zarzuty? Pewna niekonsekwencja w tłumaczeniu nazw własnych (przy części z nich podano przetłumaczone odpowiedniki, przy części nie) oraz brak przypisów z fonetycznym zapisem wymowy oryginałów. Głośne czytanie, dla rodzica który z francuskim ma do czynienia jedynie podczas opowiadania dowcipu o "Będziesz żarł żur?", może być sporym wyzwaniem, bo o ile Pola Elizejskie nie sprawiłyby mu kłopotu to już poprawne wyartykułowanie Champs-Élysées, może być problematyczne. Pozostaje albo wsparcie się mądrością Internetu (np. forvo) albo kaleczenie francuszczyzny, udawanie, że tak właśnie ma być i wiara, że dziecko nie pojedzie do Francji, gdzie z zaskoczeniem dowie się o jakichś szązelizach.

Umówmy się jednak, że ostatni akapit, to tylko takie ostrzeżenie o trudnościach, dla rodziców, którzy w przeciwieństwie do mnie nie musieli zakuwać do matury z francuza. Trudnościach, dodajmy, łatwych do pokonania i nie mających w moich oczach mocy dyskwalifikującej książkę. Bo ta jest wspaniała. Powtarzam. WSPA-NIA-ŁA. A że chłopaki nie dopominają się powtórek? Trudno. Ja raz na tydzień wędruję sobie po ulicach Monmartre i zaglądam przez ramię malarzom i cieszę się, że po chwili idzie nas już trzech (a czasem czworo). I z każdą przewróconą stroną coraz bardziej przychylam się do zdania Niemcewicza, że:

"(…) Ten sobie ubliża,
Kto ma za co, a nie chce jechać do Paryża".

A na wizję lokalną zapraszam do Pani Zorro.