"Bracia Sisters" Patrick DeWitt

Byłem jednym z tych młodzieńców, którym w literackich podróżach bliżej było do Dzikiego Zachodu niż kosmicznych przestrzeni. I choć Marlow czarnowidzi, wieszcząc odejście dumnych, czerwonoskórych wojowników i nieustraszonych traperów pospołu z szybkimi jak wiatr rewolwerowcami, na śmietnik historii, to jednak lektura książki DeWitta, pozwala mieć nadzieję, że nawet jeśli wśród młodych czytelników w wyścigu o palmę pierwszeństwa bycia ulubieńcami, zwyciężą mutanty, to przynajmniej ci chowani na Mayu, Wernicu, Sat-Okhu czy Szklarskich, dalej będą mogli odwiedzać bezkresne prerie. Tyle tylko, że zamiast opowiadać o dzielnej bladej twarzy mówiącej z niemieckim akcentem i mającej gołębie serce, które muchy i Apacza nie da skrzywdzić, kanadyjski autor zaprasza nas na wycieczkę z dwoma prawdziwymi bad guys. W końcu jesteśmy dorośli i można nam już powiedzieć, że Wild West, to było cholernie nieprzyjemne miejsce i Lemoniadowy Joe był tam raczej wyjątkiem, a nie regułą. Ale przecież my to już wiemy od Cormaca McCarthy'ego, n'est-ce pas? Niby tak, ale prozę DeWitta od prozy laureata Pulitzera dzieli jednak spory kanion. Kanion niebanalnego poczucia humoru, który cechuje książkę tego pierwszego.

Już sam tytuł powinien przygotować czytelnika na to co zastanie między okładkami powieści. The Sisters Brothers? Buahahaha! Paradne. Bracia Siostry? Naprawdę? Nie może być? Buah... Otóż to, ze strony na stronę śmiech zamiera Ci na ustach, bo oto okazuje się, że gdybyś był mieszkańcem Oregonu czy Kalifornii w latach 50tych XIX wieku, to ta, tak zabawna z początku, gra słów, nie śmieszyłaby Cię tak bardzo. Mało tego, dźwięk tych dwóch wyrazów sprawiłby, że być może musiałbyś się udać w ustronne miejsce i zmienić spodnie. I niech nie zwiedzie Cię na poły filozoficzna i podszyta pewną poczciwością opowieść Eliego. Misiowatego facia, który naraził się na śmieszność w oczach kelnera, gdy próbując zrzucić parę kilo, zamówił w knajpie warzywka. Bo Eli i jego brat to perfekcyjni zabójcy, a Ty możesz, podobnie jak rzeczony kelner usłyszeć:

– Nazywam się Eli Sisters, ty skurwysynu, i jeśli natychmiast nie podasz mi tego, o co prosiłem, to zabiję cię na miejscu.

Radzę jednak zaryzykować i dać się porwać narracji spokojniejszego z braci, miłośnika koni i pocieszyciela pięknych kobiet będących w potrzebie. Dane Wam bowiem będzie poznać plejadę barwnych postaci, od samych Sistersów poczynając, a na Warmie, awanturniku, wynalazcy i poszukiwaczu złota, skończywszy. A i przeżycie z nimi kilku burzliwych tygodni jest nie do pogardzenia. W końcu coraz trudniej w literaturze o Prawdziwą Przygodę. A u DeWitta można się w niej zanurzyć po uszy.

PS. Ostatnio narzekano, że nie reklamuje się w naszym światku konkurencji. Dementuję i reklamuję. Porównajcie sobie u Jarka i Anki :D