"Gofrowe serce" Maria Parr

Zachwycony "Tonją z Glimmerdalen" rzuciłem się w odmęty Internetu, żeby namierzyć pozostałe książki Marii Parr. Internet był bezlitosny i zasmucił mnie informacją, że oprócz "Tonji ...", mogę przeczytać jedynie literacki debiut autorki, czyli "Gofrowe serce" właśnie. Szybkie wyszukiwanie w zasobach WBP poprawiło mi nastrój, bo okazało się, że książka jest. I przy ostatniej bytności w progach kieleckiej biblioteki wylądowała w moim plecaku.

Wieczorami wróciliśmy do świata, który znaliśmy już z "Tonji ...". Mała miejscowość położona nad norweskim fiordem. Prom, który przewozi jej mieszkańców do miasta. Silna, dziewczęca bohaterka. Przyjaźnie na całe życie. Świetne relacje dzieci z dorosłymi. Smutki mniejsze, większe i te nie do ogarnięcia. Ale i szaleństwa dzieciństwa (choć nie tylko), które wywołują tubalny śmiech dziecka i rodzica.

Kręciołek, bo tak nazywają najbliżsi chłopca, jest co prawda narratorem opowieści, ale na pewno nie jej główną siłą napędową. Cichy, spokojny, troszkę zachowawczy w działaniach i zamartwiający się, że Lena, sąsiadka z domu obok, nigdy nie powiedziała mu, że jest jej najlepszym przyjacielem. No właśnie, Lena! Torpeda, pocisk, animatorka i mistrzyni zabawy w najlepszym wydaniu. Za nic mająca jej konsekwencje, choćby miała to być złamana ręka, czy upadek z urwiska. Szalona dziewczyna, która imponuje Kręciołkowi, zaraża go swoją energią i sprawia, że chłopiec w jej towarzystwie czuje się po prostu świetnie. W tym miejscu odradzam lekturę "Gofrowego serca" rodzicom, którzy wejście dziecka na drzewo plasują w kategorii "koniec świata, zabije się".

Ten debiut ma w sobie wszystko to, co urzekło mnie w jego następczyni. Humor, celnie wymierzony w przeponę kilkulatka, który wprost zanosi się ze śmiechu, kiedy słucha opisu akcji gaśniczej prowadzonej przez dziadka z użyciem gnojówki. Smutek, nieodłączny składnik ludzkiego życia (jak nie wierzycie, idźcie do kina na "W głowie się nie mieści"), w chwytającym za serce rozdziale o śmierci bliskiej osoby. Opisy przyjaźni, której niestraszna odległość oraz wyrozumiałości i wsparcia, których nie szczędzą rodzice i opiekunowie swoim małoletnim podopiecznym. 

Spotkałem się z opinią, że "Tonja ..." czerpała z "Gofrowego serca" i że są to książki dość podobne. Rzeczywiście, jak piszę wyżej, nie da się tego ukryć. Nie było to jednak dla mnie żadnym problemem, bo akurat w tym przypadku, to żaden zarzut, a rekomendacja. I, zaprawdę powiadam Wam, śpieszcie się udać z dziećmi do Zatoki Pękatej Matyldy. A jeśli moja opinia niewiele dla Was znaczy, to posłuchajcie Staśka.