"Gringo wśród dzikich plemion" Wojciech Cejrowski

Sięgałem po książkę pana Cejrowskiego z mieszanymi uczuciami. Bo z panem Wojtkiem jest tak, że rzadko kogo wobec siebie i tego co mówi/pisze, pozostawia obojętnym. Ja, po paru przypadkowo oglądniętych w TV programach podróżniczych, zacząłem przesuwać swój prywatny "cejrowskomierz" z pozycji "dość niechętny" na "prawie lubię". Wracając jednak do tematu, rzuciłem "Gringo..." wyzwanie (albo ona, książka znaczy, mnie) i..., no cóż, nie żałuję. Zastrzeżenia oczywiście mam (jak mógłbym nie), ale summa summarum - podobało się.
Drażnił mnie chaos. Co z większa uporządkowane rozdziały, podawane czytelnikowi w postaci "klipów", składających się z: przemyśleń na temat Dzikich i ich życia (głębia tekstu), dykteryjki (co by nie zanudzić) i motta. Może to i fajne dla pokolenia MTV, ale mnie jakoś tak niespecjalnie podeszło. Wolałbym spokojną narrację od - do. Brakowało mi poza tym osoby autora, bo wbrew temu, co w opinii na temat książki, pisał jeden z internautów (tekst z okładki), ja lubię patrzeć w te "złośliwe oczka" i słuchać bajań ich właściciela.
Mimo wszystko "Gringo ..." wciąga. Mimo, jak sądzę, podkoloryzowania, znać tam wielką podróżniczą pasję i miłość do tego co się robi. Jak mogłoby być inaczej, skoro książkę napisał człowiek, który lodówkę wymienia na bilet lotniczy, a granice państw przekracza za okazaniem legitymacji ubezpieczeniowej. Chapeau bas, panie Wojtku, od człowieka dla którego wyprawa do miasta wojewódzkiego jest męczarnią. Lektura "Gringo..." natchnęła mnie myślą o dalszych wyprawach, a to już jest coś.