"Ciało obce" Rafał A. Ziemkiewicz

Zbierałem się do napisania tego [P] i zbierałem. Myślałem, co by tu napisać o książce, która po tych kilkunastu dniach, jakie minęły od jej lektury, po prostu ze mnie "wywietrzała". Pozostało tylko wrażenie, że oto zapoznałem się z kolejną książką o życiu, tym razem podlaną tym co było, jest i będzie kwintesencją zainteresowań sporej grupy rodzimego społeczeństwa, czyli dupczeniem i polityką. I tyle.
Warsztatowo sprawna, ale fabularnie...? Ot, jedzie sobie człowiek pociągiem, na pohybel i duma. A że dumanie wódeczką podlane, to w polskiej duszy głównego bohatera gra i czarka goryczy się ulewa. A to żona się znudziła, a to teściowa gorsza od żony, a to ojciec okazuje się być TW, a to w robocie problemy, bo machloje, bo haki, bo biznes się z polityką miesza (przy czym główny buisnessman jest oczywiście rozpoznawalny na tysiąc mil) itd., itp.
Aaa, jeszcze dylemat moralny jest, bo narrator, to konserwa katolicka. Taka, co to jej (znaczy konserwie) się nie podoba posoborowe odwrócenie księdza tyłkiem do Najświętszego Sakramentu, ale jednocześnie nie przeszkadza bzykać na prawo i na... Przepraszam, tylko na prawo :D Czyli prawie, że typowy Polak - katolik. Temat rzeka.
Podsumowując - przeczytałem i nie wiem tak naprawdę po co. Albo nie, wiem. Po lekturze "Dziewczyny z zapałkami" Janko i "Ciała obcego" doceniłem brak wątku politycznego i skupienie się na osobistych rozterkach bohaterki w tej pierwszej.