"Moje pierwsze samobójstwo" Jerzy Pilch

Pierwsze strony książki zdawały się mówić: "Chłopie, odłóż to. Toż to kolejny Pilch, który z wirtuozerią żongluje słowami, ale nic się za nimi nie kryje. Znów cię swym pisaniem uwiedzie i czytać ci się będzie gładko, ale jak już książkę odłożysz, to się zaczniesz zastanawiać - po co? Po co ja ją przeczytałem?". Całe szczęście tak mówiły tylko pierwsze strony, bo im dalej w "Moje pierwsze ..." tym milsze zaskoczenie. Zresztą nie wiem czy "milsze" to odpowiednie słowo. Pilch bowiem pisze o rzeczach niemiłych: o samotności, o starzeniu się, o poczuciu straty i niespełnienia, o młodości, która przeminęła jak sen jaki złoty.
Oprawa, jak to u Pilcha, podobna. Wiślano - warszawska z niewielkimi domieszkami innych lokalizacji. Język znany. Cięty, pełen wolt, skojarzeń, trafnych obserwacji i cynicznego uśmieszku. Tematyka, wydawałoby się, też zbliżona, bo i kobiety, i wóda, i sława. Ale w tym znanym, pojawia się nieznane. Cwaniak, przestaje cwaniaczyć, a zaczyna wspominać i jakby troszkę rozliczać swoje życie. Czy rzeczywiście to co wydawało się być chwyceniem Boga za nogi, takim było. Czy intelektualne wyżywanie się z pomocą posiadanej iskry bożej, wyższość bycia "kimś", czy pogarda dla "szarego" stylu życia: rodziny, domu, wspólnej herbaty z sokiem malinowym, rzeczywiście równoważą "setkę" wypijaną z obcym człowiekiem w pustym hotelowym pokoju?
Trudno powiedzieć, czy to autor otwarty, czy też zmyślna konfabulacja. Zbyt dużo szczegółów świadczy jednak na korzyść tej pierwszej teorii. Jeśli mam rację - wielkie brawa. Ta szczerość napełniła bowiem "Moje pierwsze samobójstwo" treścią. Polecam czytelnikom, szczególnie męskim, choć niekoniecznie w wieku pana Jerzego ;)

PS. Zbiór opowiadań zlewa się tak naprawdę w jedną historię, ale i tak nie mogę sobie darować swojego prywatnego the best of, którym zostaje "Trup ze złożonymi skrzydłami".