"Scyzoryk" Zbigniew Masternak

Dwie poprzednie książki pana Zbigniewa, czyli "Niech żyje wolność" oraz "Chmurołapa", przemęczyłem. Pierwszą z ciekawości, drugą bardziej z obowiązku, bo autor to mój krajan i spodziewałem się, że we wspomnianych powieściach opisywać będzie otaczającą mnie rzeczywistość. Dlaczego zatem "przemęczyłem"? Chyba dlatego, że za dużo tam autorskiego ego, które przesłania całą resztę. Ponieważ jednak mądre, ludowe przysłowie głosi, że do trzech razy sztuka, dałem szansę kolejnej części, w zamyśle autora, wielotomowego cyklu "Księstwo", pt. "Scyzoryk".
"Scyzoryk" to kolejna odsłona tej samej historii. Młody chłopak ucieka ze wsi, bo czuje, że wieś dusi jego rozliczne talenty. Ciągną go w dół głupi ludzie, ciągnie go w dół wiejski brak perspektyw. Wobec tego wyrywa w wielki świat, na studia do Wrocławia. A tam?
A tam miałka opowiastka o perypetiach głównego bohatera. Sercowych, według znanego u pana Masternaka schematu: "ja bym chciał - ona nie, ona chce - a ja nie", które wypełniają sporą część książki. Sensacyjnych, które sprowadzają się do opowiadania z jakimiż to groźnymi bandziorami, miał autor w życiu do czynienia. I twórczych, związanych z kręceniem filmu na podstawie pierwszego rozdziału opisywanej powieści. To wszystko podlane humorem w postaci: "I tu przypomniał mi się dowcip", z tym, że każdy z prezentowanych, ma długą, białą brodę.
Sam autor nazywa swe najnowsze dziecko "wielkomiejskim kryminałem". Nie wiem, nie zauważyłem nic, co mogłoby o tym świadczyć. Ja przyznam się szczerze, nie widzę różnicy między tym, a poprzednimi tomami. Licealną polszczyzną snuje autor zapis swojego żywota, tylko że ja już go ciekaw nie jestem.