"Dojczland" Andrzej Stasiuk

Pierwsze wrażenie po otwarciu książki (??) pana Stasiuka, to zaskoczenie dużą czcionką i małą ilością stron. Ale ponieważ zdaję sobie sprawę, że niekoniecznie ilość przechodzi w jakość, zabrałem się do lektury. I, powiem szczerze, uczucia mam mieszane.
"Dojczland" to próba oswojenia Niemiec. Oswojenia poprzez porównanie obserwowanych podczas gastarbajterskiej, literackiej podróży autora, obrazów, do znanych i lubianych elementów innych miast i krajów. Poprzez szukanie tego co łączy, a nie dzieli. Poprzez burzenie stereotypów i przybliżanie tego co w Niemczech swojskie, a co znaleźć można poza murami muzeów i znanych miejsc, bo do takich właśnie, nie opisanych w przewodniku turystycznym, lokalizacji, autor w swych wolnych chwilach dociera i w takie się zapuszcza. Pokazuje np. niemiecką żulernię, tak podobną do naszej, identyczne z prlowskimi ogródki działkowe, widziane z okna pociągu, czy też niemieckich palaczy, palących pod tablicą z zakazem, przeczących zakodowanemu w naszych głowach skojarzeniu z ordnung muss sein. I to jest to, co mi się w "Dojczland" podobało. Sprawdziły się słowa z tylnej okładki: "Pełna jest celnych obserwacji, błyskotliwych refleksji oraz niewyszukanego humoru".
Co zatem jest z nią nie tak? Otóż beam i wszystko co z nim związane. Nie wiem, czy to poza pana Andrzeja, bo to moja pierwsza przeczytana jego książka, ale wydawać by się mogło, że bez solidnej dawki, najlepiej markowego, alkoholu, Polak, a przynajmniej zapraszany przez niemieckich literatów i księgarzy, polski autor, Niemiec przetrawić nie zdoła. I nawet rynsztokowy czasem język, nie zgrzytał mi tak, jak fakt, że autor do i tak cieniutkiej książeczki wepchnął masę słów dotyczących tego co, gdzie, jak i za ile ojro kupił i wypił.
Podsumowując - całkiem niezły i bardzo nietypowy reportaż o Niemczech, który z chęcią przeczytałbym w paru odcinkach w gazecie. Wydanie go jako książki..., cóż. Ale warto się zapoznać.