"Biała lwica" Henning Mankell

Kolejną częścią cyklu o Kurcie Wallanderze, inspektorze ystadzkiej policji, sprawił mi pan Mankell niespodziankę. Dla jednych jest to niespodzianka in plus, dla innych powód do narzekań. Ja zaliczę się do pierwszej grupy. Bo o ile, dla osoby głównego bohatera, gotów jestem przecierpieć formułę klasycznego kryminału, o tyle odejście od niej w "Białej lwicy", przyjąłem z uśmiechem. To właśnie ta nieszablonowość, w porównaniu do wcześniejszych przygód naszego ulubionego miłośnika opery, jest niespodzianką, o której piszę. Ale do rzeczy.
W spokojnej i jakby uśpionej Skanii mąż zgłasza zaginięcie małżonki. No cóż, zdarza się, nawet w Szwecji, że kobieta porzuca rodzinę. Szkopuł w tym, że ta akurat, nie ma ku temu żadnych podstaw. Sprawa komplikuje się, kiedy w okolicy domniemanego zaginięcia, wylatuje w powietrze farma, a na miejscu eksplozji policja znajduje szczątki broni, radiostacji i człowieka. Konkretnie wskazujący palec, należący do czarnoskórego.
Mankell już na początku zdradza nam to, czego nie wie Wallander, a później stopniuje napięcie, wprowadzając różne, ludzkie najczęściej, czynniki, które zagęszczają atmosferę, tej nie do końca kryminalnej, a raczej sensacyjnej powieści. Sprawa zatacza coraz szersze kręgi i jak zwykle jej opis jest przyczynkiem do scharakteryzowania sytuacji w ojczyźnie autora i RPA, bo do tego właśnie kraju prowadzą ślady. Jest również kolejnym krokiem do poznania Kurta, bo choć go w "Białej lwicy" mało, to jednak wplątanie w międzynarodową aferę i m. in. konieczność użycia broni, sprawiają, że dowiadujemy się o nim, z jego reakcji, całkiem sporo.
Wartka akcja, jak zwykle ludzki i popełniający błędy policjant, zimna Szwecja i gorące RPA to miks, który pochłonąłem w trzy wieczory. Trochę za dużo jak dla mnie było niefortunnych zbiegów okoliczności, ale... niech tam i tak mi się podobało :)