"Mam łóżko z racuchów" Jaclyn Moriarty

W literacką podróż do Australii wybrałem się razem z Jaclyn Moriarty i jej "Mam łóżko z racuchów". Spodziewałem się ożywczej i magicznej wędrówki z kangurami i nawalonym eukaliptusem misiem w tle, ale niestety. Raz, że Australii w powieści Australijki jak na lekarstwo, dwa, że historia nudna i, oprócz próby ratowania jej w końcówce ożywieniem akcji, po prostu mdła. Ale po kolei ...
"Mam łóżko ...", to historia rodzinna klanu Zingów. Ludzi połączonych nie tylko więzami krwi czy rodzinnymi, ale również utrzymywanym we własnym gronie sekretem. A kluczem do tego sekretu jest Cath Murphy, nauczycielka drugiej klasy miejscowej szkoły. Od razu przyznaję, że mimo iż wiedziałem, że wspomniany wyżej sekret jest typowym lepem na czytelnika, który żądny rozwiązania zagadki przewraca następne strony, to właściwie, w pewnym momencie, tylko on utrzymał mnie przy tej książce. I choć ze strony na stronę ma ciekawość malała, dotrwałem do końca. Który zresztą też mnie zawiódł.
Nie wiem o czym to. Czy o tym, że tylko nam się wydaje, że stwarzamy samych siebie, czy też, być może, że w rodzinie siła. Nie znalazłem w niej niczego, co obiecywała okładka i opinie innych. Nie ma w niej humoru, wręcz przeciwnie, książka wydała mi się cholernie smutną plątaniną zdrad i nieszczęść życiowych. Brak w niej zapowiadanego absurdu, a kilka ładnych sformułowań w stylu "pokój westchnął" nie czyni powieści magiczną. Ot, zwykła opowiastka o kilku osobach, których poczynań w większości nie rozumiałem, w dodatku kończąca się znienacka i pozostawiająca wyobraźni urwane, w dość ciekawym momencie, wątki.
Mimo, że Kitek uznał ją za ciekawe czytadło, ja jej zdania podzielić nie mogę. Nie czułem sympatii do bohaterów, nie wciągnęła mnie opowieść. Wlokła mi się ta książka jak nieszczęście i gdybym o niej wiedział to co wiem teraz, wylądowałaby w [Nieprzeczytanych].