"Uczennica maga" Trudi Canavan

Ponieważ miałem ochotę na jakieś lekkie fantasy, a nie chciałem zaczynać przygody w świecie, który być może nie przypadłby mi do gustu, zdecydowałem się na lekturę prequela do, jak wieść gminna niesie, bestsellerowej "Trylogii Czarnego Maga" Trudi Canavan. Niestety lekkie to czytanie nie było. Raz, książka ma bite 800 stron i moje ręce odmawiały czasem posłuszeństwa, jako że nie zawsze czytałem w pozycji leżącej, dając im wsparcie brzuszkowej podpórki. Dwa, książka jest tak sztampowym, a na dodatek przegadanym i miejscami cholernie nudnym fantasy, że z utęsknieniem czekałem końca. Aczkolwiek... Ale o tym za chwilę.
"Uczennica ...", to historia dwóch narodów, niegdyś skonfliktowanych i znów zagrożonych wojenną zawieruchą. Sachaki, wzorowanej na feudalnej Japonii, z niewolnictwem, tradycyjnym patriarchatem spychającym kobiety do garów i łoża i w ogóle be oraz Kyralii, również feudalnej, ale w dobrej wierze zmierzającej do pseudodemokracji, czyli cacy. Oczywiście oprócz szerokiego planu, jest także ten zacieśniony do indywidualnych żywotów. Mamy więc Tessię, córkę wiejskiego uzdrowiciela, która okazuje się być samorodną magiczką. Mamy mistrza Dakona, który przyjmuje ją pod swoje skrzydła. Mamy Jayana, drugiego ucznia Dakona, który w tak zwanym międzyczasie, cóż za niespodzianka, zbliża się do Tessi. Mamy prawych magów kyraliańskich i morderczych Sakachian. Słowem wszystkie składniki niezłego fantasy. Czemu więc jęczę? Śpieszę wyjaśnić.
Najważniejszym zarzutem jest fakt pójścia na ilość, co niestety nie przełożyło się na jakość. Pierwszym ~ 600 stronom brakuje dynamiki, którą Autorka nie widząc chyba końca snutej opowieści, dodaje w pośpiechu dopiero na samym finiszu. Stąd to "aczkolwiek", bo kiedy coś wreszcie zaczęło się dziać, ja zobaczyłem ostatnią, tak wyczekiwaną, stronę. Tylko, że wtedy nie chciałem już żeby była ostatnia. Kolejny zonk to łopatologiczna poprawność polityczna choćby w sprawach homoseksualizmu czy emancypacji. Nosz! Następnie, bardzo złe sceny batalistyczne i w ogóle przebieg działań wojennych. Ze mnie co prawda strateg jak z koziej..., ale to co robiły obie strony, to jakaś parodia gierki RPG sterowanej przez początkującego playera. Łazili ci magowie jak błędni, a jak się już spotkali, to stawali w szeregach naprzeciw siebie i, pardon za francuszczyznę, napieprzali się fireballami jak dzieciaki w śnieżkowej bitwie. A później rozchodzili się wyczerpani, żeby się powłóczyć, znów spotkać i apiat. A już wstawki jak to Kyralianie wymyślili superoską, nową taktykę polegającą na... A zresztą..., na pewno nie napiszę: "Przeczytajcie sami!"
Dość już znęcania się nad nieszczęsną "Uczennicą ...". Powiem tylko, że ja, choć fantasy nagminnie nie czytałem, ani nie czytam, nie zauważyłem w niej niczego nowatorskiego. Ot, poprawnie skonstruowana opowieść, której twórczynię troszkę poniosły konie i szkoda tylko, że ten rozmach w ilości wklepanych znaków nie przeniósł się do fabuły. Nie czuję się zachęcony do zobaczenia, co tam mieszkańcy poznanych krain nawywijali przez te wszystkie, dzielące prequel od trylogii, lata.