"Fighting" reż. Dito Montiel

Mimo słusznej, dwumetrowej postury i blisko (z jednej lub drugiej strony) kwintala wagi, nigdy nie ciągnęło mnie do bitki. Mało tego, wyznam szczerze, że od kiedy sięgnę pamięcią, zawsze cykorzyłem. Tak, tak, podczas grupowych mordobić na dyskotekach i innego typu imprezach masowych, ucieczka była moim drugim imieniem. Dodać należy, że stosowałem ją często, bo jednak dowalić drągalowi, to nie wiedzieć czemu, wielkie halo dla wszelkiego autoramentu chojraków. Niestety, dawanie dyla nie zawsze przynosiło satysfakcjonujące rezultaty i parę razy zaliczyłem, by rzecz nazwać z młodzieńcza, klepanie maski i innych podzespołów. To se, mam nadzieję, ne wrati, we mnie jednak, mimo tych kilku nieprzyjemnych wspomnień, pozostała jakaś pierwotna fascynacja okładaniem, wybaczcie francuszczyznę, po ryju. Nie, nie chodzę na ustawki i nie łażę po nocy jak Norton w "Fight Clubie", po prostu włączam DVD i siadam przed telewizorem.
Po tym przydługim wstępie przejdźmy do fabuły "Fightning", bo to rzecz najprostsza. Prowincjusz Sean (Channing Tatum), który pokłócił się z ojcem (danie mu w twarz pozostaje w konwencji obrazu :) ), szuka szczęścia w Wielkim Jabłku. Ale napompowane na siłce muły i kaloryfer zamiast brzucha (no dobra, zazdrościłem, ach, jak zazdrościłem), nie są niestety przepustką do ostatnich pięter szklanych wieżowców. No, chyba że zauważy cię drobny kombinator Harvey (Terrence Howard) i zaproponuje udział w nielegalnych walkach, na zwycięzcę których czeka mołojecka sława i pęki sałaty liczone w grubych tysiącach. Sean podejmuje wyzwanie i w szeregu pojedynków ... Po drodze jest jeszcze wielka miłość, której los rzuca pod nogi kłody, a dalej nie ma o czym pisać, bo finał jest taki sam, jak w tysiącu podobnych filmidełek.
Polecam ten film paniom, bo Tatum, jak mi się o uszy obiło, to ponoć megaciacho, a w "Fighting" koszule i bluzy wszelakie zdejmuje co i raz (bójki można przewinąć.) Tylko później proszę - bez porównań. OK? Nie polecam fanom walk, bo producenci poskąpili, a reżyser chyba nie nalegał by zatrudnić ich (czyli walk) choreografa. Gdybym chciał pooglądać takie cepy jak w "Fighting", to odszukałbym na YT jakąś walkę MMA, albo w sobotni wieczór wyjrzałbym przez okno. Klub disco mam 50 metrów dalej, to coś się tam zawsze trafi. Na koniec dodam, że coś mi się jednak w obrazie Dito Montiela podobało. Obraz NYC, ale nie tego pełnego kasy i blichtru, a brudnych zaułków i zakazanych typów. Miasta pełnego kawalerek wielkości klasztornej celi, ludzi żyjących z dnia na dzień i nocnego życia. Przypominało mi to trochę "Po zmierzchu" Murakamiego. Za mało to jednak by film wypłynął ponad powierzchnię pulpy z Hollywood.