"Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" Stieg Larsson

Larsson swego czasu był na ustach wszystkich. Raz - facet napisał nieprzeciętnych rozmiarów trylogię kryminalną, dwa - zabrał się z tego łez padołu przed jej wydaniem. Słowem, nie miał ostatecznego wpływu na kształt wydanego rok po jego śmierci pierwszego tomu (jak i, ma się rozumieć, kolejnych) i to się niestety miejscami mści. Bo, jak twierdzą złośliwi, “Mężczyźni ...” nie bez powodu są tak gargantuicznych rozmiarów. A ja, choć wkrótce planuję część drugą, wiem, że sposobem w przypadku Millenium jest metoda wczesnolicealna, czyli “opisy omijamy, omijamy!”.
Dla tych, którzy wrócili ostatnio z wyprawy międzyplanetarnej zagaję, że książka traktuje o pewnym dziennikarskim śledztwie, którego podejmuje się Mikael Blomkvist, żurnalista celujący w publicystyce finansowej. Śledztwo zleca mu pewien wiekowy milioner, pragnący poznać tajemnicę zaginięcia swej młodej bratanicy. Smaczku dodają następujące fakty: Blomkvist przegrał sprawę o pomówienie i zawodowo jest w du..., znaczy, dużej niedyspozycji, a zniknięcie Harriet miało miejsce przed czterdziestu laty. Zresztą o treści poczytajcie w necie, bo ja przechodzę do moich lekturowych bólów i radości.
Wkurzał mnie Blomkvist. Możecie mówić, że to zazdrość przeze mnie przemawia. W końcu facet sypia z połową bohaterek, biega kilka mil bez zadyszki, a w przeszłości służył w komandosach. Po prostu - gość. Ale uwierzcie, to nie samcza zawiść, a jakieś podskórne uczucie, że facet w spotkaniu twarzą w twarz mocno by mnie wkurzał. Miałem tak i już. Całe szczęście postać pana redaktora równoważy, a nawet przewyższa osoba jego współpracownicy - Salander. To dla Lisbeth, tajemniczej, skomplikowanej, pokręconej i wytatuowanej (o, tak!), dziewczyny, nie porzuciłem lektury. To ona i jej błyskotliwe, nietuzinkowe, a na pewno balansujące na granicy tego, co większość z nas uważa za etyczne, działania, ożywiały ślimaczącą się momentami akcję. Wspominałem już, że lubię literackich frików? No to Lis jest teraz na szczycie listy i powiem, że chyba tylko dla niej będę kontynuował trylogię.
Podsumowania nadszedł czas. “Mężczyźni ...” to książka dobra. Intryga kryminalna na poziomie, duża doza społecznego tła w postaci obrazów Szwecji wczoraj i dziś. Szkoda tylko, że do tak dynamicznej książki ktoś (autor, spadkobiercy na prośbę wydawcy) wrzucił te cholerne spisy inwentarzowe każdej z odwiedzanych lokacji. Czytając je miałem ochotę krzyknąć: “Kurde balans, co ty chłopie, komornik jesteś, czy co!? To zacznij pieczętować, a nie będziesz mi tu wyjeżdżał z dokładną listą mebelków i innej fauny nieożywionej!”, Ale to drobny zgrzyt, a sposób nań macie na początku wpisu. Słowem - mnie się podobało.