"Badyl na katowski wór" Allen Bradley

Choć czasy do takich wyznań nie najlepsze, nie boję się tego napisać. Jestem zauroczony, ba, zachwycony, pewną niesamowicie inteligentną jedenastolatką. Uwielbiam jej cięte teksty, którymi puentuje otaczającą rzeczywistość. Lubię z nią przebywać w jej, odziedziczonym po wuju, wielkim laboratorium, zlokalizowanym w jednym ze skrzydeł rodzinnej posiadłości. Kiedy wsiada na rower, ja przebieram z uciechy nóżkami, bo każda jej wyprawa na Gladys (imię niezawodnej damki), to przygoda i nowe elementy, poznanego w pierwszej części przygód, krajobrazu angielskiej prowincji. No i jest też trup i zagadkowa śmierć sprzed lat. Zaraz, zaraz... Nie dzwońcie na policję. Piszę o, wymyślonej przez Alana Bradleya, małej detektyw Flawii de Luce i kolejnej kryminalnej historii, która stała się jej udziałem. I jeśli jeszcze tego nie zauważyliście - od razu na wstępie polecam "Badyla ..." jako świeżo opierzony neofita flawiomaniak.
Kiedy przeczytałem część pierwszą, tylko silna wola powstrzymała mnie od rzucenia się na "Badyla ...". Ponadto złe języki ..., no dobra, Agnes, napisała w komentarzu pod "Zatrutym ...", że "(...) drugi tom czytany zaraz po pierwszym traci odrobinę ten powiew świeżości." Cóż, odczekałem, więc teraz nie jestem w stanie tego sprawdzić, ale powiem tylko tyle, że gdybym miał na wyciągnięcie ręki "trójkę", poleciałbym do Buckshaw z jęzorem na brodzie.
Podoba mi się wszystko. Wątek objazdowego teatrzyku lalkowego, który wywołał nostalgię i żal, że czegoś takiego na dzisiejszej polskiej prowincji nie uświadczysz, a szkoda, bo byłoby to świetne remedium na chorobę telewizyjną. Wątek tzw. wioskowego głupka, tu reprezentowanego przez pewną kobietę i finezja z jaką postać ukazano. Wątek niemieckich jeńców na Wyspach po zakończeniu II WŚ. Wątek ..., no wszystko! A w tym wszystkim Ona. Flawia. Zmagająca się z wrednymi siostrami, straszną ciotką przybyłą z wizytą i niejako przy okazji rozwiązująca supeł łączący dwie pozornie niezwiązane śmierci.
Cóż rzec mogę? Szlag mnie trafia i pomstuję pod nosem, że autor trzecią część dopiero pisze. Wydanie "A Red Herring Without Mustard" przewidziane jest na ten rok i pozostaje wierzyć, że Vesper się spręży, a jakość przekładu dorówna dwóm pierwszym częściom. A mnie pozostaje czekać na kolejne teksty Flawii w rodzaju tego, podsumowującego miłość jej siostry Feli do świecidełek:
"Kiedy ostatnim razem byłyśmy w Hampstead na obowiązkowym podwieczorku u cioci, Fela straciła całe popołudnie na ślinienie się na widok tych śmieci*. (* rodowej biżuterii - przyp. Bazyl)
"Jakież to wykwintne!", dyszała, gdy ciocia z dużym politowaniem, jak sądzę, pożyczyła jej szklany różowy wisiorek, który byłby całkiem na miejscu na krowim wymieniu." Touche!