"Sposób na Alcybiadesa" Edmund Niziurski

“ - Oszuści! Szarlatani i szalbierze! - zaczął krzyczeć Kicki. - Hochsztaplerzy, aferzyści i szwindlarze! Szachraje, krętacze, machlojkarze!
Dosłownie bluzgał wyzwiskami. Cofnęliśmy się zgorszeni. (...)”

Ech, słodkie lata sześćdziesiąte, kiedy to uczniowie ósmej klasy, nieznanej współczesnej młodzieży, tzw. jedenastolatki, czyli szkoły ogólnokształcącej liczącej 11 klas, gorszyli się słowem “hochsztapler”, które dzisiejszego, przeciętnego gimnazjalistę wprawiłoby co najwyżej w delikatne zażenowanie, że niby: “Ke?”. Dziś ten tekst zostałby pewnie sprowadzony do steku inwektyw, w którym, w charakterze przerywnika, wystąpiłoby nadużywane, nie tylko wśród pacholąt, “urwał”. Daruję sobie jednak narzekanie na tempory i moresy, bo rzecz nie w tym, co dziś, ale jak kiedyś i jak staruszek, którym zaczytywałem się w podstawówce wyszedł z próby czasu. A wyszedł nadspodziewanie dobrze, bo to zawsze miło poczytać, jak inteligentna (mimo, że za taką nieuważana) młodzież, próbuje poradzić sobie z gogami za pomocą Sposobu, czyli używając mózgownicy, a nie założonego na głowę kosza na śmieci.
“Sposób na Alcybiadesa” miał działanie ożywcze i w przeciwieństwie do “Czerwonego roweru” przywołał dobre wspomnienia z lat szkolnych. Pod wpływem bowiem czytania kolejnych stron opowiadających o poszukiwaniach złotego środka, który pozwalałby zdawać bez konieczności wkuwania i zapewniał bezstresowy udział w lekcjach, w bazylowej główce otwierały się szufladki pamięci i wyskakiwały z nich wspomnienia własnych antybelferskich przekrętów. Może nie tak wyrafinowanych i podbudowanych mądrością pokoleń jak te stosowane przez Ciamciarę, Zasępę i resztę ekipy z Lindego, ale jednak równie zabawnych. Ot, wkręcenie się do gazetki szkolnej, co pozwalało na urywanie się z lekcji pod pozorem spotkań “ciała” redakcyjnego, z którego niestety zostaliśmy z kolegą Kawallem (czołem Krzyśku!) relegowani za niecną próbę przemycenia do naszego działu (“Okienko Punkracego”) tekstu o pierdach (czołem Mary!), przy czym do dziś nie wiemy, czy pani wicedyrektor, która wystąpiła w roli organu cenzury, nie spodobał się podkołdrzan jadowity czy bulgotian wanienny.
“Sposób …” był dla mnie, małolata z podstawówki, wglądem w przygodę pod nazwą liceum i wszystkie cuda z nią związane. Dla starego konia, którym jestem teraz, był zaś przyjemnym katalizatorem reminiscencji. I choć da się wyczuć tę delikatną, moralizatorską nutkę, jaka to nauka niestraszna, to mimo tego i tak bawiłem się przednio. Polecam!