"Zabójca z miasta moreli" Witold Szabłowski

"Nikt nie może nas zrozumieć z oddali." pisze Orhan Pamuk w swoim “Śniegu” i chyba rzeczywiście coś w tym jest. Nic więc dziwnego, że Witold Szabłowski, chcąc sportretować Turcję i Turków zebrał bety i wywędrował na jakiś czas do kraju nad Bosforem, kraju moreli, kraju Mehmeta Ali Ağcy, kraju w którym wynaleziono bajbajbusze, słowem - Turcji właśnie. Co stamtąd przywiózł? Ciekawe obserwacje, interesujące tematy, odrobinę wyjaśnień, czyli naprawdę dobre reportaże zebrane w “Zabójcy …”. Reportaże, które mogą być niezłym wstępem do zrozumienia mieszkańców kraju stojącego na rozdrożu między Europą i Azją, tradycją a nowoczesnością, religią a laicyzmem. Mogą też pomóc w zrozumieniu o czym tak naprawdę pisze w swych książkach laureat literackiego Nobla z 2006 roku.
Podoba mi się różnorodność tematyczna poruszanych spraw, troszkę brakuje odrobiny autora w dość suchych, moim zdaniem, acz bardzo dobrych, tekstach. Pan Witold roztacza przed czytelnikiem szerokie spektrum tureckich problemów: honorowych zabójstw, podwójnej moralności mężczyzn, prostytucji, przemytu ludzi do Europy, jednocześnie przedstawiając zadziwiające przykłady z życia tureckiej sceny politycznej, czy też opisując polskie korzenie praojca Turków, Nazıma Hikmeta Borzęckiego. Taki rozrzut pozwala lepiej wgryźć się w Turcję i Turków. I ja się z chęcią wgryzłem, smakując tekst po tekście jak tytułowe morele, tyle tylko, że nie nabrzmiałe sokiem, a treścią. Zachęcam do konsumpcji, szczególnie tych, którym Turcja kojarzy się z panem sprzedającym kebab w budce, bądź trzema wesołkami z telewizyjnej reklamy, napalonymi na zjedzenie “Polaka”. Poniżej mały fragment dla zaostrzenia smaku:

“(...) Cała Turcja jest rozdarta przez niewidzialną cieśninę. Rano moje koleżanki piją ze swoimi chłopakami espresso, jedzą croissanty i rozmawiają o światowej literaturze. A po południu zakładają chusty i idą do babci na kawę po turecku.
Koledzy chwytają piwo i bawią się na dyskotece. Ale jak popiją - śpiewają piosenki sprzed dwustu lat. Zgrywają chojraków, którym nie straszny ani Allach, ani Mahomet, ale w ramazanie grzecznie poszczą. A jak syn im trochę podrośnie, biegną obrzezać.”