"Kłamstwa Locke'a Lamory" Scott Lynch

Znacie to uczucie, że coś podoba Wam się tak bardzo, że kiedy chcecie o tym czymś komuś opowiedzieć, to na usta rwie się … A nic się nie rwie, bo się człowiek zacuka i by chciał, i o tym, i o tamtym, i … Znakiem tego zacznę od zagajenia.
Za młodych lat podpadałem pod kategorię czytelnika absolutnego. Kiedy otwierałem książkę kompatybilną z moim gustem i zainteresowaniami, przepadałem. Wskakiwałem między strony powieści prawie jak Thursday Next z serii Fforde’a i nic ani nikt nie był w stanie przebić się przez stupor, w który wtedy popadałem. Prowadziło to do różnych sytuacji, jak np. bliskość odwodnienia, kiedy wlazłem do zrobionego z narzuty namiotu i przez cztery godziny czytałem “W pustyni i w puszczy” przy temperaturze na zewnątrz ~30 stopni. Albo do magicznego pojawiania się przede mną jedzenia, które mama serwowała zachęcona moim nieświadomym “Yhm!”, którym zbywałem jej pytania o to czy jestem głodny. Wraz z upływem lat stopniowo traciłem ową zdolność, obecnie zaś z minimum skupienia, jakie udaje mi się wykrzesać przy lekturze, wyrywa mnie nawet kichnięcie pająka. Okazuje się jednak, że gdzieś tam w środku jest jeszcze ten małolat, który czytając, odpływał. Skąd wiem? Przeczytałem “Kłamstwa Locke’a Lomery”. Przeczytałem? Nie! Ja bywałem w Camorrze, gdzie razem z bandą łasperdaków przeżyłem przygodę, może nie życia, ale taką, że ho ho!
Scott Lynch napisał świetną powieść łotrzykowską, a fakt, że jest ona jego debiutem literackim... chapeau bas! Atakowani raz wspomnieniami, raz opisami bieżących wydarzeń, poznajemy powolutku Locke’a, jego przyjaciół i wrogów oraz świat, w którym żyje, wzorowany na XVII, może XVIII wiecznej, Wenecji, acz z dużą dawką elementów fantasy. Zanurzamy się w nim i śledzimy losy grupy oszustów, hersztem i mózgiem której jest wspomniany wyżej tytułowy bohater, a uzupełniają ją: niedźwiedziowaty Jean, bliźniacy Sanza oraz terminujący w gangu Pędrak. Cała reszta to nieustająca feeria: przekrętów, walk, zdrad, radości, smutków, tragedii, zemsty i jeszcze raz przekrętów, bo to one są zapalnikiem, który zdetonuje wielkie BUM!, do którego zmierza opowieść.
Podoba mi się w tej książce wszystko. Bohaterowie - kolorowi, pełnokrwiści, stopniowo "uzupełniani", z którymi człowiek się zżywa, a autor nie boi się wyczyniać z nimi tego co chce, nie schlebiając uczuciom czytelników. Świat - szczegółowy, z detalicznie dopracowaną każdą dziedziną życia, z religią, społeczeństwem klasowym, jedzeniem podniesionym do rangi sztuki, ubraniami opisywanymi z pietyzmem godnym krawca pasjonata, z … Mówiłem, że ciężko opisać. Więc powtórzę: wszystko! A najbardziej jak Locke w jednej ze scen używa słówka “lachociąg”.
Jeśli jeszcze nie przekonałem Was do lektury, to się poddaję. Ja przebieram nogami w utęsknieniu za częścią drugą, ale wiem, że trzecia dopiero się pisze, więc zostawiam ją sobie na moment superchandry. Eee, dupa tam i tak se tłumacz, pewnie się złamię w ten albo następny weekend.