„Gone. Zniknęli. Faza czwarta: Plaga” Michael Grant

Naprawdę rzadko udaje się napisać komuś cykl, który zachwycałby od pierwszego tomu do ostatniego. Zazwyczaj jest tak, że każdy kolejny tom jest gorszy od poprzedniego. Druga wersja, to taka, że na przemian zdarzają się tomy lepsze i gorsze. W przypadku serii “Gone” jest zaś tak, że autor utrzymuje co prawda równy poziom, ale, jak dobitnie pokazał tom czwarty, nie wzbija się ponad niego, a co za tym idzie zaczyna mnie nudzić swą monotonią.
Ujmę rzecz następująco. Wyobraźcie sobie, że jestem przewodnikiem po gabinecie osobliwości / obrzydliwości. Pamiętam swój pierwszy dzień pracy, kiedy mój poprzednik oprowadzał mnie po nim i tłumaczył zawartość poszczególnych gablot. Dreszcze przebiegały mi po grzbiecie, jak latająca do latryn, po spożyciu konserw z lat czterdziestych, kompania wojska, czyli raz po raz. Patrzyłem zafascynowany na człowieka z biczem zamiast ręki, na człowieka - skałę, na robale które potrafiły przegryźć człowieka na wylot. Z drżeniem wczytywałem się w tabliczki opisujące historie eksponatów i zastanawiałem się nad dylematami, jakie towarzyszyły osobom zamieszanym w sprawę ETAPU, skąd pozyskano “materiał” do tego swoistego muzeum. To właśnie tom pierwszy “Gone”.
Drugi i trzeci obchód były znośne, choć pozbawione smaczku nowości i zaintrygowania. Ale już czwarty odbywał się tak, że z nonszalanckim uśmiechem rzucałem do zwiedzających: “Na prawo, wnętrzności wyplute przez dzieci z Perdido podczas ataku supergrypy! Na lewo, latający wąż, którego larwy... a zresztą, nieważne.”, od czasu do czasu próbując stłumić kolejne ziewnięcie.
Przez “Plagę” przeleciałem migusiem, ale nie dlatego, że wciągnęła, tylko w celu znalezienia choćby jednego powodu, żeby cykl kontynuować. Nie znalazłem. Autor w każdym tomie dokłada po prostu nową lokalizację (swoją drogą dziwne, że takie mądre dzieciaki, w tak beznadziejnej sytuacji, nie wyeksplorowały terenu o promieniu 30 km), nowe zagrożenie (tu, pancerne żuczki) i nową śmierć, którejś z ważnych postaci. Przy czym w przypadku tego ostatniego może z czytelnikiem pogrywać jak z małym, bo w rękawie ma leczącą moc Lany, która niejednego umrzyka znad grobu wróciła.
Ja sobie daruję i po prostu spytam kogoś bardziej cierpliwego, jak się toto skończyło. Mam już dość połączenia “Teksańskiej masakry …” z dylematami nastolatków rodem z “Bravo Girl”. Proszę wziąć jednak pod uwagę, że to pisałem ja, Jarz..., znaczy zgredzior, a piętnastolatek być może uzna za hicior.