"Gra o tron" George R. R. Martin

Oż Ty Martinie! Tak, George R. R., do Ciebie mówię, do Ciebie! Nie wiem łajać Cię, czy dziękować. Za co łajać? A za to, że przez kilka dni zrobiłeś ze mnie jeszcze gorszego ojca i męża niż normalnie jestem. Tak, tak, przyznaję, że włączałem dzieciom bajki wideo i komputer, by jeszcze na trochę, na te marne pół godzinki, wskoczyć do świata Siedmiu Królestw z przyległościami. I że oganiałem się jak od much, od członków mojej rodziny, rzucając jakieś zniechęcające pomruki jako odpowiedzi na bardzo ważne dla moich synów pytania oraz bezczelnie migając się od przyziemnych prac domowych, zbywając żonine prośby tymi znienawidzonymi przecież przeze mnie: "Później." i "Za chwilę.". Bo tam intrygi, wojna za progiem, bo zabili ..., bo co z nią..., a z nim? No i za to właśnie wypada Ci podziękować, jako że już dawno tak totalnie nie “wpadłem” w żadną książkę, jak w Twoją “Grę o tron”.
Powiecie, że phiphifantazy. A ja odpowiem: “Ale, kurka, jakie?!” Wchodzisz bracie/siostro, rozglądasz się. Troszkę niepokoju, bo nikogo nie znasz i nagle, po kilkunastu stronach, od razu wiesz kto jest kto. I już, panie dziejku, masz swoje antypatie i sympatie oraz, żeby nie było b&w, grupę trzecią, co to nie wiadomo lubić czy opluć. I już mrukolisz pod nosem przekleństwa pod adresem tej lafirydny w trwałe ondulacje czochranej. Już ronisz łezkę nad losem sierot i bękartów. Już wznosisz oczy do nieba nad głupotą manipulowanych dziatek. Znaczy, postacie dobre.
A akcja? Panie kochany, pewnie, że jest. Na tony, na pudy, na kamienie, czy tam inne cetnary. Mnóstwo! Dworskie intrygi, turnieje, przepychanki o władzę, bitwy, namiętności, tragedie i, i, i... No tyle, że, jak widzicie, idzie się zacukać.
Stop! O “Grze o tron” pisano już tyle, że moje trzy grosze nie mają większego znaczenia. Ja, jak widać, jestem mocno pro. Bardzo mocno. Z niecierpliwością czekam co dalej, ale na razie - przerwa. Gary trzeba omyć, prysznic wziąć. Ale jakbym mógł, to w ciemno bym się z wszystkimi dostępnymi częściami “Pieśni Lodu i Ognia” zamknął w jakiej gawrze i dotąd bym nie wychodził, aż bym zmógł. Bo ja mam przeczucie, że reszta jest równie dobra jak część pierwsza. I niech to będzie podsumowanie i rekomendacja.