"Pułapka na sponsora" Tatiana Polakowa

Potrzebowałem lektury, która rozruszałaby moją, zastałą ostatnio, przeponę. Książki, podczas czytania której rżałbym głośniej niż Karino po zwycięstwie w Wielkiej Pardubickiej. Ze śmiechu oczywiście. Czy zatem należy mi się dziwić, że ujrzawszy marketingowy lep o treści: “Gratka dla wielbicieli prozy Joanny Chmielewskiej.” i pamiętając czkawkę będącą skutkiem nieopanowanej wesołości towarzyszącej zapoznawaniu się ze starszymi dziełami autorki “Lesia”, sięgnąłem po książkę Polakowej? Należy! Bo żeby stary chłop dał się kolejny raz nabrać na teksta reklamowego, to jest sromota okrutna (“Hańba ci, Maurice!”, jakby krzyknął król Julian). Ale i nauczka na przyszłość. “Nie wierz nigdy okładce, dobrą radę Ci dam”, że tak strawestuję wytwór popkultury. No to, na koń!
Mamy zatem dwie przyjaciółki, z których jedna, Anfisa, pracownica biura podróży, ma życzenie napisać kryminał. No to siada i pisze, bo przecież co to kryminał, parę dni i jest. I to, jak mówi Żenia - dziennikarka, bardzo dobry. Samo to jest już w sobie sensacyjne (i to nawet dla osoby, która pisaniem książek się nie zajmuje), ale żeby było fajniej, wydarzenia opisane w książce Anfisy zaczynają przekradać się do jej i jej psiapsiółki życia w realu. A dalej to już mafia, specnaz, policja, zwłoki, duuuuuuuże ilości herbaty (szkoda, że nie piwa, bo wtedy byłaby jakaś analogia do książek Chmielewskiej) i ranne, dzienne, wieczorne i nocne rozmowy kumpelek.
Dwa parsknięcia! Tylko, czy aż tyle udało mi się z “Pułapki …”, a raczej z mojej paszczy, wykrzesać. Reszta to już było tylko nieme błaganie, żeby te baby przestały w końcu gadać i coś zaczęło się wreszcie dziać. Nie śmieszył mnie ani major desantu w roli gosposi domowej, ani łóżkowe przeboje Żeni, która w ten sposób (!) postanowiła wyciągnąć istotne, dla prywatnego, prowadzonego przez obie panie, śledztwa, fakty. Nawet scena na klombie nie ruszyła mnie w ogóle. Za to dialogi działały na mnie wybitnie usypiająco i, powiem szczerze, żałowałem, że bohaterki nie mogą się ze mną podzielić kubkiem herbatki, bo może choć ona byłaby mnie ożywiła. Jednym słowem nie zagrało. A skoro nie zagrało, z głowy mam również resztę cyklu, a co za tym idzie, czas na poszukiwania czegoś bardziej do mojego pojęcia fanu przystającego. I jednego tylko żałuję. Że nie mam tak fajnej pracy jak Anfisa.

Podsumowując - musicie przeprowadzić indywidualny test na kompatybilność z humorem sąsiadki zza wschodniej granicy i na swoich śmiechometrach zobaczyć czy wskaźnik dojdzie do czerwonej kreski, czy zdechnie jak u niżej podpisanego.