"Bibliotekarki" Teresa Monika Rudzka

Zgodnie ze starą, świecką tradycją, najsampierw będzię bajęda osobista. Otóż jak część z Was wie, a reszta za chwilę się dowie, mam przyjemność korzystać z małej, gminnej biblioteki. Mała i gminna wcale w tym przypadku nie znaczy, że ostatnim zakupem były dzieła zebrane Władimira Iljicza. Wręcz przeciwnie, na półkach pełno nowości, trzy komputerki stoją w czytelni, a i szefowa odbiega od stereotypu bibliotekarki zakutanej w powyciągany sweter i uzbrojonej w, posklejane taśmą klejącą, okulary w rogowej oprawie. Słowem - jest dobrze. Niemniej jednak moja GBP, to tylko mały żuk, w porównaniu do takich miejskich czy uczelnianych molochów. Czy tam też jest tak fajnie? Jak wygląda “od kuchni” praca w takim właśnie bezosobowym, w porównaniu do mojego, prawie familijnego, przybytku, molochu? Myślałem, że dane mi będzie się o tym dowiedzieć z, otrzymanej jako bonus za udział w plebiscycie ZZ, książki Teresy Moniki Rudzkiej, “Bibliotekarki”. Niestety …
Naprawdę próbowałem dociągnąć do setnej strony, bo taki kredyt zaufania daję zazwyczaj pozycjom, z którymi już od początku wydaję się być niekompatybilny. Nie dałem rady. “Bibliotekarki” bowiem, to tak naprawdę zapis czegoś, czego w normalnym życiu mam pod dostatkiem: plotek na temat innych, obgadywania szefów i współpracowników, narzekania na pracę, zarobki, niespłacone kredyty i tysiąc innych, życiowych spraw. Taki magiel, spod którego panie przypadkiem teleportowały się do biblioteki i stąd tytuł książki. Moim zdaniem przeniesienie akcji do sklepu, na pocztę czy do jakiegokolwiek biura, niczego by nie zmieniło. No, chyba że tytuł. “Sprzedawczynie” czy “Urzędniczki” nie trafiłyby jednak tak bardzo w wyczulone oko braci czytelniczej.
Nie wiem jaki cel miała autorka próbując za wszelką cenę udowodnić, że w bibliotekach pracują ludzie, którym w życiu nie wyszło i dla których etat w filii, to ostatnia deska ratunku. Dodatkowo zestawiając dystyngowaną, oczytaną i w ogóle och i ach, Żywię, z resztą personelu, podkreśla jego: niechlujność, małostkowość, niedouczenie, wazeliniarstwo, że o braku uzębienia i stu innych wadach, których starczyłoby dla pracowników 5 ministerstw, a nie tylko jednej małej, bibliotecznej filii, nie wspomnę. Słowem stereotyp goni stereotyp i stereotypem pogania, a obraz pracownika biblioteki jaki się z tych konstatacji wyłania krzywdzi sporą grupę, w tym parę osobiście mi znanych, osób.
Jeśli zatem chcecie się dowiedzieć, która to pinda i podpierdalaczka do szefa, a która pomaga biednemu alkoholikowi - czytelnikowi, bo chce skubnąć należącą do niego kamienicę - proszę bardzo. Jeśli chcecie spędzić czas w towarzystwie wyniosłej, myślącej z pogardą o koleżankach z pracy i mającej głeboko w tyłku wszystkich oprócz siebie, kobiety - proszę bardzo. Ja książką jestem nie tyle nawet zawiedziony, co zniesmaczony i naprawdę nie rozumiem sensu tworzenia takiej literatury.