XV Targi Książki w Krakowie

Progenitura patrzy panu Widłakowi na ręce :)

Przyznam szczerze, że im bardziej zbliżał się termin naszego wyjazdu do Krakowa, tym bardziej się bałem. Bo co tym razem? Przeziębienie już było, zapalenie oskrzeli też, a przecież wachlarz chorób jest szeroki, więc … Jakieś tam pokasływanie i katar potomstwa zignorowałem, bo stwierdziłem, że nie będzie byle wirus pluł nam w twarz i kolejnej próby dotarcia na Targi plugawił, i w końcu udało się. Poszły konie po betonie, a właściwie leciwy Peż po dziurawych asfaltach i w piątek wieczorem wylądowaliśmy u szwagra. Po tradycyjnym chlebiesolizerosiedem, poszliśmy spać, a rankiem wolnym krokiem udaliśmy się w kierunku czytelniczej Mekki, bo w praniu wyszło, że to rzut beretem.
Pierwszy szok to kolejka. Olbrzymia. Drugi szok to ścisk. Jak przy stoisku z próbkami jogurtów w supermarkecie. Tyle że tu, książki. Mnóstwo! I ludzie zainteresowani książkami. I pisarze. I w ogóle. I już nie straszny był mi zaduch, i w zapomnienie poszło wyszarpywanie Bartka spomiędzy dwóch ludzkich rzek i kitkowy bieg z Szymkiem do wielce oddalonego i słabiutko oznaczonego klo. Wczułem się.
Na pierwszy ogień wpis u pani Agnieszki Frączek i próba recytacji, w wykonaniu Starszego, zakończona niepowodzeniem z racji tremy. Na drugi, wcześniej niż zaplanowano spotkany pan Wojciech Widłak, który złożył autograf, porozmawiał z chłopakami na temat pana Kuleczki i zawrócił ich do stolika, bo akurat pojawiła się pani Ela Wasiuczyńska. Jak to autor ujął: “ja się wam tylko wpisałem, a pani Ela coś wam narysuje” i w ten sposób mamy w książeczce długopisowego Pypcia. W międzyczasie pognałem z “Saturnem” pod pachą do pana Jacka Dehnela, który zaskoczony trochę prośbą o wpis dla Bazyla, wypytał mnie o pseudo i w związku z tym zapomniałem o własnych pytaniach. Po drodze jeszcze parę zakupów i sympatyczne spotkanie z panem Waldemarem Cichoniem, autorem świeżynki dla dzieci pt. “Cukierku, ty łobuzie”, której to książki okładka zawładnęła sercem Szymka. Potem było jeszcze trochę walki z coraz większym tłokiem, kilka podejść do stoiska Medii Rodziny, bo polowaliśmy na “Uwaga, budowa!”, która ostatecznie nie dojechała (przeprosiny przyjęte, panie Jacku :D ) i decyzja o wyprowadzeniu progenitury na z góry upatrzone pozycje, czyli do domku.
A po obiadku wielki come back głowy rodziny (oraz, niestety, kupno kolejnego biletu, bo ten obowiązuje tylko na jedno wejście, a nie na cały dzień). I spotkanie z Mr. Alanem Bradleyem, autorem serii książek o Flawii, o których pisałem TU i TU. Przesympatyczny, starszy pan, którego nie zdziwiło, że targam trzy sztuki ostatniego tomu i któremu zupełnie nie przeszkadzała moja przeokropna angielszczyzna. Mam nadzieję, że podczas następnych Targów wydawnictwo zorganizuje spotkanie w salce seminaryjnej i z udziałem tłumacza. Będę zobowiązany. Na koniec zostawiłem sobie wizytę u pana Łukasza Wierzbickiego, którego najnowszą książkę zakupiłem na miejscu, a którego pisarstwa jestem fanem, o czym przekonać można się TU i TU.
No dobra, niech ktoś mi ktoś zabierze klawiaturę, bo ja tak mogę jeszcze długo. A zdjęć nie ma, bo nie chciało mi się uganiać z aparatem. Choć gdy zobaczyłem panią, która przyjechała na rowerku z trójką dzieci (fotelik + przyczepka), to stwierdziłem, żem cieniarz i jednak mogłem canona wziąć. Trudno, za rok, bo już wiem, że będę. No, chyba że piorun albo cuś.

Alan Bradley i ja (fot. © Piotr Sternal)