“Szklany zamek” Jeannette Walls

Pewnie zabrzmi to strasznie górnolotnie, ale na nasz odbiór książki wielki wpływ ma rola, którą w danej chwili, chwili lektury, odgrywamy w życiu. Prochu nie wymyśliłem, ale prawdziwość tej myśli uderzyła mnie podczas lektury “Szklanego zamku” Jeannette Walls. Książki, która jest zapisem dzieciństwa spędzonego w …, no właśnie, jakiej rodzinie? Patologicznej? Nowoczesnej? Artystycznej? Wolnej od konwenansów? To właśnie na ten temat toczyła się nasza rozmowa podczas sąsiedzkiej posiadówki sprzed blisko miesiąca, a ja po cichu zastanawiałem się, czy gdybym sam nie był rodzicem, lektura “Zamku …” byłaby dla mnie równie silnym przeżyciem. Podejrzewam, że nie.
Jedno trzeba autorce przyznać, opowiedziana przez nią historia sprawiła, że dyskutanci pojawili się na miejscu spotkania strasznie nabuzowani. Żeby się wygadać, potępić w czambuł i zmieszać z ziemią rodziców Jeannette. Czy jednak należy się dziwić ludziom, którzy przeczytali o ojcu alkoholiku, rozwalającym dzieciom świnkę, żeby mieć za co chlać i matce z artystycznymi ciągotkami, która wydaje ostatnie pieniądze na płótno i farby, a potem schowana pod kocem żre czekoladę, podczas gdy jej pociechy wybierają resztki ze szkolnych śmietników, bo od kilku dni nie miały nic w ustach? Należało się, tym zaczadzonym duchem anarchizmu i zapatrzonym w resztki wolnościowych idei dzieci kwiatów, oszołomom, oj należało.
Z drugiej strony, oponowałem, były też dobre chwile, a niefrasobliwość rodziców dawała również pozytywne rezultaty. Dzieci nauczyły się samodzielności, uwielbiały czytać i uczyć się, potrafiły opiekować się sobą nawzajem. Ale dziewczyny wyciągały kolejne działa i bach: ojciec biorący nieletnią córkę do noclegu klubu, żeby rozkojarzyła kumpla od bilardu, matka, która nie zauważa, że wypada jej z auta dziecko. Próbowałem oponować, że “kto z was jest bez grzechu …”, ale tylko popatrzyły znacząco. I wtedy pomyślałem, że tak, że choć sam nie jestem ideałem ojca, rzuciłbym ten kamień, bo być może on wstrząsnąłby tą dwójką na tyle, by dostrzegli jak bardzo, forsując swój styl życia, krzywdzili swoje dzieci.
Ostatkiem sił sięgnąłem po argument z blurba, że: “O dziwo, w dorosłym życiu wszyscy wyszli na ludzi.” Ale i ten mój oręż, jako adwokata diabła, szybko został mi wytrącony z ręki przez Sąsiadkę, która wskazała fragmenty z dorosłego życia bohaterów książki, świadczące o szkodliwym nań wpływie nietypowego dzieciństwa.
Myślę, że “Szklany zamek” możemy uznać za najlepszą lekturę tegorocznych spotkań naszego DKK. Bezkompromisowe rozprawienie się z własną przeszłością wyszło autorce świetnie i choć tyle czasu minęło od lektury, niektóre sceny wciąż we mnie i, śmiem twierdzić, w dziewczynach, tkwią. Mocna rzecz. Polecamy!