"Hanka Bielicka. Umarłam ze śmiechu" Zbigniew Korpolewski

Moja Mama należy do pokolenia, które widząc na ekranie charakterystyczną postać w nieodzownym kapeluszu, mogło bez żadnych ansów powiedzieć: “O, Hanka Bielicka!”. Ja stoję w tej pokoleniowej kolejce oczko niżej i o jednej z największych gwiazd przed i powojennej estrady wyrażam się już z należnym wiekowi i talentowi “pani”, poprzedzającym imię i nazwisko artystki. Co zaś do dzisiejszego, przeciętnego nastolatka, śmiem twierdzić, że pytanie o tę niezwykłą osobę skwituje wzruszeniem ramion, bądź mało kulturalnym hudefakiem. Pamiętajmy jednak, że każda generacja ma swoich idoli i tak jak ja nie muszę znać Hanki z Montany, tak oni nie muszą wiedzieć kto zacz Bielicka. Nie muszą, ale mogą ten stan rzeczy zmienić, a to wszystko za sprawą książki Zbigniewa Korpolewskiego, przyjaciela i tekściarza pani Hanki. Książki, która nie jest co prawda szczytem biograficznego i literackiego kunsztu, ale pozwala w pewnym stopniu poznać właścicielkę głosu ze specyficzną chrypą, ba, poznać tej chrypy historię.

No dobra, poleciłem, ale przecież nie bez zastrzeżeń. “Umarłam …” ma bowiem kilka znaczących wad. Po pierwsze nie jest biografią sensu stricto, a raczej opowieścią o estradzie lat minionych, snutą przez człowieka ściśle z show biznesem związanego. I choć rozumiem potrzebę zarysowania tła, na którym błyszczała gwiazda pani Hanki, to uważam, że jednak czasem tego ogólnego rysu było zbyt wiele na czym cierpiała opowieść o głównej bohaterce. A już wtręty autora o cieniarstwie i marności dzisiejszego aktorstwa uważam za absolutnie zbędne, bo koń jaki jest, każdy widzi. Po drugie drażniło mnie zagranie, które wkurza mnie również w życiu, a które parokrotnie stosuje pan Zbigniew. Chodzi mi o coś w stylu: “Wow, to było świetne, ale opowiem o tym w innym miejscu.” Grrrr! Po trzecie niezbyt rozumiem sens przytaczania tych samych właściwie monologów z niewielkimi, wręcz kosmetycznymi, poprawkami. Po czwarte …

Nie będzie po czwarte, bo mimo wszystko chciałbym do tej książki zachęcić. Gdy bowiem odrzucimy to, co autorowi wylało się na papier ponad stan, będziemy w stanie ujrzeć aktorkę, monologistkę, kabareciarę, tytana pracy, nie oszczędzaną przez los kobietę i fascynującego człowieka z jego słabościami i licznymi talentami. I mówię to ja, facet, dla którego “Podwieczorek przy mikrofonie” sprowadza się do wspomnienia z zakładowej wycieczki do Warszawy, na której zawitaliśmy do “Stolicy” i dorośli ucieszyli się, że lampka wina przysługuje również nam, dzieciakom. Czyli raczej nie fan. Dzięki panu Korpolewskiemu mogłem stworzyć sobie w wyobraźni resztę. Teraz czekam na wspomnienie o Irenie Kwiatkowskiej, tylko bardzo proszę o samą esensję, już bez bocznych wycieczek i wtrętów.