"Maximum ride. Eksperyment Anioł." James Patterson

Jamesa Pattersona kojarzę przede wszystkim jako autora sensacyjnych bestsellerów, które początkowo pisał sam, a po zdobyciu odpowiedniego miejsca na liście książkowych przebojów “NYT”, z pomocą licznych współpracowników. Znacie ten amerykański pomysł na best? Dużo dialogów, jeszcze więcej akcji, mało opisów, zdania krótkie, rozdziały takoż. Przyswoić - wydalić. Coś jak literackie śliwki zapite takimż zsiadłym mlekiem. Słowem - pasza. Z ciekawością odnotowałem zatem, że autor udziela się również na polu literatury młodzieżowej, ba, napisał był nawet serię książek dla młodych ludzi. A że człek ze mnie ciekawy, wyzwania mi niestraszne (te skrzydła postaci z okładki były dość wymowne), a w domu mam szybko (za szybko!) dorastające dzieci, które tylko patrzeć (za szybko!) staną się nastolatkami, postanowiłem zgłębić temat.

Max, Kieł, Iggy, Kuks, Gazownik i Angela to, a jakżeby, wobec obecnego tryndu, inaczej, mutanci, u których 2% ludzkiego genomu zastąpiono, w wyniku straszliwych eksperymentów, ptasim. To już wiecie skąd skrzydła na okładce. Ale oprócz nich, każdy z dzieciaków ma jeszcze inne zdolności, które pozwalają mu na sztuki, przy których Cruise ze swoim “MI” niech się schowa pod łóżko i wstydzi. Wyrwani, przez nawróconego naukowca, z tajemnego, zlokalizowanego w Dolinie Śmierci (a jakże!), laboratorium, zamieszkują samotnie (ich obrońca nie żyje) w leśnej samotni i drżą by nie wykryli ich wilkołakopodobni Likwidatorzy. Oczywiście, próżne nadzieje, bo już pierwsza scena, to zdrowa napierdzielanka z tymi ostatnimi, a i tak jest to tylko początkowa stacja w rollercoasterze, przejażdżkę którym zafundował małoletnim czytelnikom autor. I żeby nie było żem nieżyciowy, przed wydaniem poniższej opinii zawiesiłem logiczne myślenie wysoko na kołku i przyjąłem na wiarę, że przy locie z prędkością 150 km/h można swobodnie rozmawiać, a czterometrowe skrzydła bez problemu schować po kapotą.

Przeczytałem 86 stron. Kicha! Młodzież może w tym momencie zacząć mnie wirtualnie linczować i darować sobie dalszą lekturę, bo reszta mojego tekstu, to będzie dziadkowa gawęda, jak to drzewiej bywało. A bywało tak, że główni bohaterowie nie musieli mieć laserów w oczach, turbodopalaczy w zadkach i toksycznej woskowiny w uszach, żeby ich przygody porywały. Bywało tak, że podziw wzbudzał pomyślunek i spryt książkowych postaci, a nie siła z jaką potrafią przywalić z glana czy w inny sposób (domowej roboty bomba!), rozwalić komuś łeb. Nawet jeśli jest to “tylko” niedobry wilkołak. Bywało tak, że autorzy opisywali pełnymi zdaniami zalety odwagi, przyjaźni, prawdomówności, miłości i innych takich nieżyciowych wynalazków, miast dawać namiastkę tegoż, jako wymówkę do opisywania kolejnych krwawych starć.

Odradzam, bo w stosunku do czytających młodych ludzi nie wyznaję zasady: “Aaa tam! Dobrze, że czyta.” i nie zwracanie uwagi na to, co. Książka jest pełna przemocy i okrucieństwa (wiem, wiem, stare baśnie również) i cholernie przypomina pewien typ filmów (np. “Power Rangers”), którego organicznie wprost nie znoszę. Przeświecająca gdzieniegdzie kwestia przyjaźni, walki o tożsamość itd. została przywalona, o, czymś takim:

“(...) - Nie mogę – odparłam i stanęłam obok dziewczynki, którą nazywali Ellą. Spojrzała na mnie przerażona – Bo uważam, że dobry to będzie łomot, który wam spuszczę.
Roześmiali się. Drugi błąd.
Jak reszta mojego stada, jestem o wiele silniejsza od najsilniejszego nawet mężczyzny – efekt inżynierii genetycznej. A Jed nauczył nas wszystkich samoobrony. Znam różne chwyty. Do wczoraj nie musiałam ich używać. Gdybym mogła stąd uciec z Ellą…
- Brać ją – zarządził ten najważniejszy i dwaj pozostali obstąpili mnie z obu stron.
I to był trzeci błąd. Bach, i po wszystkim.
Pojęcia nie macie, jak szybko zadziałałam. Bez ostrzeżenia kopnęłam tego głównego w pierś. Od ciosu, po którym Kieł najwyżej straciłby oddech, tamtemu chyba pękło żebro, bo coś trzasnęło. Zakrztusił się, wybałuszył na mnie oczy w totalnym szoku i upadł na plecy.
Pozostali rzucili się na mnie jednocześnie. Obróciłam się i wyrwałam jednemu strzelbę. Trzymając ją za lufę, z rozmachem walnęłam jej właściciela w skroń. Trzask! Ogłuszony zatoczył się do tyłu, a z głowy popłynęła mu jaskrawoczerwona struga.
Zerknęłam z ukosa; Ella stała przerażona. Miałam nadzieję, że się mnie nie boi.
- Uciekaj! – krzyknęłam na nią. – Spadaj stąd!
Po chwili wahania odwróciła się i uciekła, zostawiając za sobą chmurę czerwonego pyłu.
Trzeci chłopak chwycił mnie za rękę; wydarłam się, zamachnęłam i zdzieliłam go pięścią. Celowałam w brodę, ale trafiłam w nos. Skrzywiłam się – ups! – bo poczułam pękającą kość. Potem nastąpiła bardzo długa sekunda, jak na zwolnionym filmie, aż w końcu bluznęła krew. O matko – z ludźmi trzeba delikatnie jak z jajkiem.
Gnojki zdrowo oberwały, ale wstały skrzywione z wściekłości i upokorzenia. Jeden chwycił broń i wycelował we mnie.
- Gorzko tego pożałujesz – zapowiedział, spluwając krwią.”

Nie zdziwię pewnie nikogo, jeśli dodam, że na przyszły rok zaplanowano ekranizację. Pewnie nawet w czyde. I ciekawe jaką klasyfikację wiekową dostanie?