"Słońce w słonecznikach" Dominika Stec

Raz na jakiś czas postanawiam zaufać opinii blogerów i wrzucić na ząb coś co polecają. Dzięki entuzjazmowi Młodej pisarki i Agnes, miałem okazję zapoznać się z książką, być może niezbyt odkrywczą, ale za to świetnie napisaną. Historia pewnego miasta i jego mieszkańców, tajemnica z przeszłości i uczucia. Dużo uczuć. Panowie powinni już ziewać, a panie przebierać nóżkami? Nic bardziej mylnego. Mimo że słowa-klucze nie wyglądają dla samców zachęcająco, Dominika Stec napisała powieść, którą z przyjemnością przeczytał również facet.

Ano właśnie, Dominika. Chcąc się upewnić, że opisywane w książce miasto, to Konin, dowiedziałem się przy okazji, że pani Stec w rzeczywistości jest panem Wojnarowskim. Zbigniewem. I to, muszę to wyraźnie powiedzieć, był dla mnie szok. Facet potrafiący myśleć jak siedemdziesięcioletnia kobieta? Taka, która po śmierci męża, zamyka się w sobie i już tylko trwa, aż do czasu wyrwania z marazmu przez tajemniczego nieznajomego i pewien pamiętnik, który otwiera wiele furtek w jej, już nieco szwankującej, pamięci. Facet, który w piękny i troszkę poetycki sposób potrafi pisać o uczuciach i to z tak odmiennych punktów widzenia i w odniesieniu do tak różnych konstelacji. Nastolatka i pierwsza miłość (oraz zawód), facet w kwiecie wieku i takaż wdowa, czy w końcu tenże dojrzały mężczyzna i platoniczne uczucie do dziewczyny z początku zdania. Wow!

Ale, żeby już panów nie straszyć, oprócz ogromu emocji jaki zawarto w książce jest też tło. Budowa komunistycznego raju, jakim mam być nowa, przemysłowa dzielnica miasta. Układy i układziki, esbecja, czerwony sekretarz i jego synek - bonzo o nadprzyrodzonych zdolnościach (niestety!) czy w końcu nawrócenie zaczadzonego marksizmem młodzieńca. Jest też taniec z układem połączony z próbą pozostania przyzwoitym człowiekiem. I wiele, wiele więcej.

“Słońce …”, to jedna z tych książek, o których ciężko opowiadać komuś, kto jej nie czytał. Zatem, żeby nie psuć przyjemności tym, którzy się skuszą, ogólniki. Świetny język pozbawiony, tak modnych ostatnio, wygibasów i naprawdę ciekawa historia osadzona w odwilżowej, ale jak się okazuje, nie do końca, końcówce lat 50tych. Mógłbym zarzucić, że suspens średniej jakości, a zwroty akcji przewidywalne, ale w zasadzie, po co? Są za to dobrze skrojeni bohaterowie i dużo emocji, łącznie z bezsilnym zaciskaniem pięści przy co bardziej dramatycznych opisach. Podsumowując - warto było przełamać początkowy sceptycyzm i przeżyć wraz z główną bohaterką tę niezwykłą podróż w czasie, by, również wraz z nią, doświadczyć na jej końcu katharsis. Tak więc, przymknijcie oko na powyższy stos komunałów i spróbujcie sami.