"Kobiety z Czerwonych Bagien" Grażyna Jeromin - Gałuszka

Stara nadbiebrzańska mądrość mówi, że chodzenie po bagnach wciąga. I coś w tym chyba jest, bo na dzień dobry książka o kobietach z Czerwonych Bagien wciągnęła jedną DKKowiczkę, która, z podkrążonymi po nocnej lekturze oczami, relacjonowała, nazajutrz po zabraniu książki do domu, że nie mogła, no, nie mogła, przestać. Nieopatrznie powiedziałem o tym zjawisku w domu. I sruuu, wessało mi Kitka na dwa dni. Potem była sąsiadka, która też migusiem, a na końcu ja, łamiący obiegowe opinie, że im kto cięższy, tym mocniej go wciąga. Ale czegóż się było spodziewać, w końcu mowa o babińcu, czyli książce reprezentującej szeroko pojętą literaturę kobiecą.

“Kobiety …” są historią kilku pokoleń kobiet niezwykłych. Zwariowanych, idących za głosem serca, nie rozumu, robiących wszystko wbrew temu co ludzie powiedzą i zamieszkujących tytułowe, odludne Czerwone Bagna. A! I silnych. Takich co to nie dadzą sobie w kaszę napluć, a jak trzeba to i serię z “maszynówki” puszczą, i z wiatrówki w nogę strzelą, byle tylko swój, z trudem wypracowany, mir domowy utrzymać. I pewnie te cechy sprawiły, że panie były zachwycone, a ja, jak to nie rozumiejący kobiet samiec, momentami wkurzony, momentami zniesmaczony, a momentami nic nie rozumiejący i klnący w żywy kamień irracjonalne zachowania bohaterek. Co nie znaczy, że ich nielubiący.

No właśnie, bo mimo tego mojego narzekania zgadzam się z dziewczynami, że Czerwone Bagna to miejsce magiczne i przytulne, a jego mieszkanki, choć z pozoru aspołeczne i na bakier z całym światem, wielce sympatyczne. Podobnie jak cała książka, w której, jak to w życiu, śmiech i łzy, tragedia i komedia, wzloty i upadki. Te ostatnie to nawet dosłownie, bo jak nie prapradziadek z dachu, to niemiecki spadochroniarz albo rodzimy motolotniarz spadają w krzaki koło chałupy czarownic z Bagien, jak uroczo nazywają mieszkanki chaty na uboczu, sąsiedzi.

I tu dochodzimy do kwestii chłopskiej w powieści. Bo chłopy są, i owszem, ale jakoś tak marginalnie. Bardziej jako przydatek, niż cel sam w sobie. Po prostu jako nieustające źródło szczęść i nieszczęść kobiecych, są pretekstem do ich ładnego opisywania. I chwała im za to.

Naprawdę sympatyczna pozycja. I gdybym nawet nie znalazł innych pozytywów (a znalazłem), to jest przynajmniej jedna rzecz, dla której warto po “Kobiety …” sięgnąć. To jedna z bohaterek, prawie stuletnia Roza. Jej stoicyzm, dziarskość i cięty język sprawiły, że … Zresztą posłuchajcie sami:

"- A może i babcia sobie łyknie? - zaprosił Rozę.

- Żadna ja dla ciebie babcia - mruknęła pod nosem, dodając bardzo cicho: - Chamie."

Podsumowując - podobało się całej drużynie.