"Sucker Punch" reż. Zack Snyder

Przeczytałem u zuzanki, obejrzałem trailer i stwierdziłem, że przed świętami należy pomyśleć o odkurzeniu sprzętu grającego. “Sucker Punch”, sądząc po zapowiedziach, nadawał się do tego idealnie, więc zasunąłem rolety, upewniłem się, że sąsiedzi wyjechali, podkręciłem volume i dalejże chłonąć audiowizualne fajerwerki.

Że Snyder robi filmy widowiskowe mogłem przekonać się siedząc, jakiś czas temu, w kinowym fotelu i z rozdziawioną gębą podziwiając feerię sekwencji slow motion. Tak, tak, “300” wdarło się do mojego mózgu zdjęciami i muzyką, i przez dłuższy czas tam pozostawało. “Sucker Punch” idzie tą samą drogą, ale niestety, co za dużo to niezdrowo.

Początek historii obiecuje wiele. Oto ojczym, który po śmierci matki dwóch pasierbic dowiaduje się, że nie został nawet słowem wspomniany w testamencie, postanawia działać, rozgrywając sytuację na swoją korzyść. Pomaga mu w tym główna bohaterka, która stając w obronie czci młodszej siostry doprowadza do nieszczęśliwego wypadku. Stąd prosta droga wiedzie do psychiatryka, gdzie Baby Doll trafia i gdzie dzięki pieniążkom przyszywanego papy ma zostać poddana lobotomii.

Tu w zasadzie kończy się to co w filmie (oprócz muzyki) dobre, a zaczyna się oczno - uszny wypas, który być może powoduje opad szczeny oszołomionego widza, ale jako sposób przekazania tego co reżyser chciał przekazać jest do bani. Tak, tak, już słyszę głosy, że przecież motyw mistrza, dążenie do celu, pokonywanie trudności, pozostawanie wiernym zasadom, przyjaźń etc. Cóż jednak z tego, jeśli to wszystko ginie w serii teledyskowych walk, w których twórcy filmu dali się ponieść swoim marzeniom z czasów, kiedy mieli pryszcze i łupali w fpp-y i rpg-i na domowych kompach. No bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że przez większość filmu po ekranie latają półnagie (główna bohaterka odziana jest w marynarski mundurek, mini i podkolanóweczki, że o kucykach nie wspomnę), na fula uzbrojone dziewoje i rozwalają hordy orków, technohitlerowców, megasamurajów, robotów i innych, znanych z komputerowych łupanek, potworów.

Żeby nie przedłużać... Być może i miał coś Snyder do powiedzenia, ale utonęło to w tanim efekciarstwie. I nawet tak popularne ostatnio umieszczenie akcji w przestrzeni ludzkiego umysłu niewiele temu przepakowanemu efektami dziełku przyniosło. I jedno tylko znalazłem światełko w tunelu - muzykę. OST jest niesamowity. Począwszy od “Sweet Dreams” w wykonaniu Emily Browning (gra tytułową rolę) poprzez wielce dynamiczny feat. Björk i Skunk Anansie, po resztę świetnie dopasowanych do obrazu i doskonale go uzupełniających kawałków. Zostawiam Was z tym optymistycznym akcentem, a decyzję o obejrzeniu podejmijcie sami.