"Babcia w pustyni i w puszczy" Basia Meder

Od czasu lektury “Babci w pustyni i w puszczy” i naszej dyskusji na temat książki, wydanej w znanej wszystkim miłośnikom prozy podróżniczej serii “Poznaj świat”, minęło już sporo czasu, a ja ciągle nie wiem jak tu o niej pisać. Czuję się bowiem jak w kreskówkowej scenie, tej z aniołkiem na jednym i diabełkiem na drugim ramieniu. Aniołek szepcze alcikiem: “Nie psiocz! Szacunek dla siwych włosów miej! Zobacz jaka pasja, jaka radość życia, jaka chęć poznania innego. Spójrz na ten uśmiech na zdjęciach i zaraź się nim. Przecież dobrym to jest. Bez dwóch zdań.” A diabeł niecnota tubalnie wali po bębenkach: “Powiedz to! Napisz wprost, że nie każdy podróżnik musi koniecznie o swym podróżowaniu pisać.” I co tu, kurka, zrobić? A niech tam! Posłucham diabła.
“Babcia w pustyni …”, to ciąg dalszy afrykańskich przygód dziarskiej Polki, mieszkającej na co dzień w Australii, których początek opisała autorka w “Babci w Afryce”. Tom ten zawiera relację z podróży zaczynającej się w Tanzanii, a kończącej w Maroku. Relację, naszym zdaniem, ze względu na tempo i ilość pokonywanych kilometrów, dość pobieżną. Dodatkowo naszpikowaną naiwnymi komentarzami na temat otaczającej Babcię rzeczywistości. Początkowe zrozumienie dla huraoptymizmu, przebijającego z prawie każdej strony, z czasem przerodziło się w irytację, a kolejne: “stawałam się częścią ich życia” czy “czułam, jakby to było moje miejsce”, drażniło mocniej niż poprzednie.
Myślę, że nasz zawód w stosunku do tej książki wynika z różnicy postrzegania świata. Babciny sposób opowiadania o nim nie trafił do cynicznych czytelników, którzy ze zdumieniem czytali o tym, że przewodnik powinien szanować panią Basię, bo “był do tego zobowiązany jako oficjalny przewodnik białej kobiety”. To zdziwienie, że świat nie jest ładnym i pięknym miejscem, a w tradycyjnie patriarchalnych społecznościach kobietę traktuje się przedmiotowo, zdaje się świadczyć, że chyba nie do końca pani Meder wiedziała na co się porywa. Świadczy o tym również epizod zamykający książkę.

Diabełek kusi, żeby jeszcze, ale w myśl zasady, że każdy powinien mieć swoje pięć minut, oddajmy na chwilę głos faciowi z aureolką. Wspomnie on o interesujących, acz beznadziejnie opisanych zdjęciach. Doda, że kiedy Basia opisuje coś co ją rzeczywiście porwało (goryle, Etiopia), potrafi to robić w naprawdę ciekawy i przyciągający uwagę sposób. Napomknie o pasującym do reszty cyklu wydaniu. 

I szkoda tylko, że jego cienki głosik utonął w biesim wrzasku.