"Większy kawałek świata" Joanna Chmielewska

“Stało się, stało się, to co miało się stać (...)” śpiewał onegdaj Kazik Staszewski i to właśnie te słowa najlepiej pasują mi do “Większego kawałka świata”, drugiej części przygód Tereski i Okrętki, czyli dwóch zwariowanych panien, o których perturbacjach ze światem przestępczym i władzą ludową, niedawno z wielkim zachwytem opowiadałem. Co zatem konkretnie się stało? Ano to, co zazwyczaj dotyka drugie tomy cyklów. Syndrom wysokiej poprzeczki, że tak, ad hoc, pozwolę sobie powołać do życia nową jednostkę chorobową dla książek. Poprzeczki, którą pierwszym tomem, autor zawiesza na tyle wysoko, że kontynuacja może jej skoczyć najwyżej na kancik, a i to rzadko. Choć oczywiście są wyjątki. Niestety, “Większy …” do nich nie należy.

Po tak miażdżącym wstępie należałoby oczekiwać książki co najmniej złej, jeśli nie szmiry nawet. Już widzę te komentarze: “Nie dla mnie!”, “Dobrze, że ostrzegłeś!” etc. A tu lipa. Wakacyjne przygody dziewcząt nie wywołują może salw obłąkańczego śmiechu, ale są na tyle zabawne, że prychanie i stłumiony chichot macie jak w banku. Opierając się bowiem na, znanym z części pierwszej, schemacie nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności, każe autorka biednym niebogom udać się na Mazury i przy pomocy przytarganego z nieludzkim wysiłkiem składaka Neptun, pływać tu i tam, niejako przy okazji wplątując się w aferę złodziejsko - przemytniczą. A poza tym: łowić węgorze, wysadzać kamienne kurhany, łazić nocą po lesie, wiosłować do upadłego i robić tysiąc różnych rzeczy, o których w dzisiejszych czasach, dzięki portfelom rodziców i ofercie all inclusive biur podróży, młodzi ludzie nie muszą i chyba nie chcą już, myśleć.

Można zarzucać “Większemu …”, że usypia pluskiem nieustannie zanurzanych w wodzie piór, że spotkania z czarnymi charakterami nie mają tak komicznej, a jednocześnie dramatycznej, siły, jak w “Zwyczajnym życiu”, że dziewczyny nie dają czadu tak jak nas do tego przyzwyczaiły podczas swych warszawskich pieriepałów. Jak napisała Viv w komentarzu pod wpisem dotyczącym części pierwszej: “"Większy kawałek świata" doczytałam do połowy i odpadłam. Oni tam tylko płyną, rozbijają obóz, znowu płyną, znowu obóz, znowu płyną...” i w zasadzie jest to prawda. Niemniej jednak polubiłem bohaterki, ich dialogi i life styl na tyle, by wierzyć, że mazurski epizod, to tylko zbierane sił przed młynem jaki urządzą w “Ślepym szczęściu”. Bo chyba jasnym pozostaje, że będę czytał dalej?