"Jutro 2. W pułapce nocy" John Marsden

Stało się! Drugi tom bestsellerowej serii “Jutro”, autorstwa Johna Marsdena, nie udźwignął ciężaru moich oczekiwać i dołączył do bazylowego cmentarzyska, rozpoczętych i nigdy już nie mających być doczytanymi, cyklów książkowych. Zgodnie z moim (popartym wieloletnim spożywaniem specjalnego, opartego na bazie chmielu, środka dla jasnowidzów), przeczuciem, autor poszedł był w schemat. I podobnie jak kiedyś w każdym odcinku “Lalamido” Brzóska prezentował dwa haiku i jeden głupi dowcip, Marsden w każdej odsłonie “Jutra” postanowił lansować zestaw: dwie porywające akcje przeciw wrażym siłom i jedna poruszająco - wzruszająca scena kończąca każdy tom.

“W pułapce nocy” to ciąg dalszy wojennych przygód grupki znajomych nastolatków. Już pierwsza akcja w szpitalu przekonała mnie, że znów będą potrzebował nader solidnego kołka, by móc nań odwiesić zdrowy rozsądek. Łatwość z jaką młodzi ludzie przenikają do okupowanych budynków (już nie wspominając o tym, jak łatwo pozbawiają życia) i realizują swoje dywersyjne plany, może bowiem przyprawić o zawrót głowy. Dziwi mnie to o tyle, że spotkani w końcu dorośli partyzanci są tak kompletnie beznadziejnymi wojakami, że z miejsca rodzi się pytanie, kto w takim razie tych nastolatków tego wszystkiego nauczył. Lećmy jednak dalej, bo jakby nie patrzeć, to powieść dla młodych, a jak człowiek był młody, to wierzył, że Bond laserem z zegarka cygara zapalał i samoloty z nieba strącał.

Nie dziwię się, że seria zyskała miliony młodocianych fanów. Któż bowiem mając naście lat nie chciałby się utożsamić z rozsądnymi, bohaterskimi, przebiegłymi, mądrzejszymi od dorosłych i samowystarczalnymi bohaterami, którzy oprócz tego, że są tacy fajni, są też jednak nękani przez problemy typowe dla nastolatków: alkohol, pierwszy raz, używanie przemocy itd. Ja jednak, mając w pamięci wspomnienia prawdziwych uczestników działań wojennych, nie kupuję opowiadanej historii. Coś mi w niej zgrzyta. A odpowiedź na pierwsze pytanie w przeczytanym na lubimyczytac wywiadzie, tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że autor próbował opisać coś o czym miał tylko mgliste wyobrażenie. Porównywanie strachu przed śmiercią do tego, jaki towarzyszy nakryciu na fajce w kiblu. Kaman!