"Eugeniusz Bodo. Już taki jestem zimny drań." Ryszard Wolański

O miałkości współczesnej, polskiej sztuki filmowej w ogóle, a komedii w szczególe, można by rozprawiać długo i, podejrzewam, burzliwie. Można by, ale właściwie po co? Czy nie lepiej, zamiast takiej czczej dysputy, odpalić odtwarzaczyk i zrywać boki obserwując prawdziwych mistrzów przedwojennego rozśmieszania. Pewnie lepiej. Problem jednak w tym, że luka pokoleniowa* oraz zadziwiający brak publikacji o sławach rodzimego, międzywojennego kina, sprawia że polska kinematografia tamtego czasu oraz ludzie z nią związani giną w mroku zapomnienia. I nie jest to bynajmniej, jak twierdzą niektórzy, wina Wujka Samo Zło, czyli komuny. To bowiem za jej panowania TVP nadawała fantastyczny cykl pana Janickiego, czyli “W starym kinie” i to z niego właśnie dowiedziałem się kim byli Flip i Flap, Keaton, Chaplin oraz Brodzisz, Ordonka, Dymsza i wielu, wielu innych. A teraz? Misja! Jak tak patrzę z boku, to chyba imposibol. No dobrze, ale ja tu dryfuję, a rzecz miała być o Eugeniuszu Bodo (właśc. Bogdan Eugène Junod), jednym z filarów polskiego filmu lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku, a właściwie o jego biografii, pióra Ryszarda Wolańskiego.

To właśnie z jej kart mamy okazję poznać historię mężczyzny, który w zasadzie już od dzieciństwa skazany był na sukces w showbiznesie. Podróżując wraz z matką, Anną z domu Dylewską oraz ojcem Teodorem Junod, który zajmował się prowadzeniem objazdowych teatrzyków i kabaretów, miał mały Boguś okazję poznać życie sceniczne niejako od podszewki. Kiedy rodzice osiedli w Łodzi, a ojciec rozszerzył dotychczasową działalność o prowadzenie kina “Urania” (pierwszy taki przybytek w tymże mieście), kwestią czasu był wybór drogi życiowej przez młodego Junoda. I nie, nie była to kariera lekarska, jaką wymarzyła była sobie dla jedynaka matka. Ucieczka z domu wniwecz obróci plany rodzicielki, a scenie daruje wspaniałego artystę, którego artystyczny pseudonim, aż do wybuchu II wojny światowej, będzie synonimem dobrej rozrywki. I to bez względu na to czy mowa będzie o występach scenicznych, blasku srebrnego ekranu, czy też o jego scenariuszach i reżyserii.

Przerywam wykład o Bodo, bo nie będę Wam odbierał przyjemności poznawania postaci, wokół życia i śmierci której narosło sporo legend. Sami odkryjcie tajemnice jego miłości i miłostek, acz nie spodziewajcie się spekulacji na temat domniemanego homoseksualizmu. Poznajcie najlepsze filmy z jego udziałem i wyśpiewane przezeń piosenki, a przez nie, lepiej, samego bohatera. Dowiedzcie, jak rodziła się polska sztuka filmowa i jakie miejsce zajmował w niej Bodo. Pozwólcie się porwać opowieści o człowieku, który bywał i amantem, i błaznem, i odtwórcą ról dramatycznych, słowem - artystą wszechstronnym i w niczym nie ustępującym legendom Hollywood.

Zarzucić mogę tej biografii jedynie dwie rzeczy. Po pierwsze drobniutkie błędy rzeczowe, ale to chyba raczej wina redakcji/korekty, która przepuściła np. wódkę Baczyńskiego, choć kilkadziesiąt stron wcześniej produkował ją jeszcze Baczewski. Po drugie, zbyt bogate tło, w którym czasami rozmywał mi się ten Bodo, jak sen jaki złoty, a ja miałem wrażenie, że z biografii o nim, złośliwe, książkowe duszki przeniosły mnie nagle na karty monografii o dziejach filmu polskiego. Bo to, że chciał Bodo nakręcić “Karierę Nikodema Dyzmy”, nie znaczy wcale, że należało wspominać o wszystkich ekranizacjach powieści, włącznie z tą, w której gra pan Pazura.

Poza tymi naprawdę drobniutkimi mankamentami, autor dał nam do ręki świetne kompendium wiedzy o tym, jak byśmy go dziś nazwali, zwierzu scenicznym, który powodował żywsze bicie serca u dam, nienagannie się ubierał, mieszkał z matką, wyśpiewywał szlagiery, które znane są do dziś i …

Resztę informacji znajdziecie w okraszonej biogramami filmowych partnerów Bodo, fotosami, zdjęciami programów kinowych i fotografiami z prywatnych archiwów, publikacji Rebisu. Włączcie sobie "Umówiłem się z nią ..." albo "Baby" i zafundujcie podróż w czasie. Polecam i poproszę o więcej.

* Młode dziewczęta, z którymi tymczasowo dzielę w pracy pokój, zainteresowały się przydźwiganym przeze mnie tomiszczem, ale na widok okładki zrobiły zdziwione minki i stwierdziły, że pojęcia nie mają kto zacz.