"Rico, Oskar i głębocienie" Andreas Steinhöfel

Byłem o krok od odniesienia do biblioteki wszystkich przeczytanych, a nieopisanych książek, (stos których, co rano, wpadał mi w oko zaraz po przebudzeniu, budząc przy okazji wyrzuty mojego sumienia), kiedy mój wzrok spoczął na okładce leżącej na wierzchu pozycji i zamiar ów porzuciłem. Grzechem byłoby bowiem nie wspomnieć o książce świetnej, takiej, której bez wahania wystawia się biblionetkową “piątkę”. Nie, wróć! Jednak z wahaniem, czy nie dać “szóstki”. Grzechem też byłoby nie opowiedzieć o pewnym chłopcu, z którym się człowiek na circa dwustu stronach zżył, którego polubił i któremu kibicował w jego zmaganiach z czarnym charakterem.

Poznajcie zatem Rico, młodzieńca, jak nazywa go wychowująca samotnie matka, głęboko utalentowanego. Mieszka w jednej z berlińskich kamienic. Lubi kanapeczki robione przez jedną z sąsiadek, z którą, przy okazji ich konsumpcji, ogląda stare kryminały. Nie cierpi innego sąsiada, nazywającego go półgłówkiem. Lubi swatać swoją rodzicielkę, a także prowadzić drobne dochodzenia, jak choćby w sprawie znalezionego przed budynkiem, bezpańskiego kawałka makaronu z sosem. I, być może przez kule bingo, które czasem zbyt chaotycznie obijają się o siebie w jego głowie, nie ma przyjaciela. Sytuacja zmienia się, kiedy poznaje Oskara. Małego chłopca w motocyklowym kasku, posiadacza wielkich zębów i miliona informacji na dowolny, zadany temat, które wypluwa z siebie z szybkością kulomiotu. Czy te dwa przeciwieństwa znajdą wspólny język? Czy stawią czoła terroryzującemu Berlin porywaczowi dzieci - Misterowi 2000? Czy wszystko dobrze się skończy? Już tutaj zapraszam do lektury.

Kryminały dla dzieci to nie jest nowy wynalazek, dość wspomnieć Lassego i Maję. Książkę Andreasa Steinhöfela wyróżniają jednak świetnie skreśleni bohaterowie oraz forma, która przybrała postać dziennika prowadzonego przez jedną z tytułowych postaci, czyli Rica. Lektura zaś tego dziennika, to prawdziwa przyjemność, bo jest w nim i dowcip (świetne notatki wyjaśniające pewne wyrazy i zjawiska*), i wzruszenie, i ogląd świata osoby, którą poprawność polityczna szufladkuje jako niepełnosprawną umysłowo, a kochająca matka nazywa głęboką utalentowaną.

Co ja Wam zresztą będę opowiadał! Rico to świetny gość i na pewno go polubicie, a że lubi zwiedzać cudze mieszkania (oczywiście za zgodą właścicieli), to nie wahajcie się zaprosić go do siebie. I nie przejmujcie się tym, że chłopak nie wie gdzie jest lewa, a gdzie prawa, gdzie wschód, a gdzie zachód, bo to nie są mankamenty, które dyskredytują kogoś jako człowieka. O czym, niejednokrotnie, przekonacie się podczas czytania. Aha, jeszcze jedno! Oskar należy do tego typu dzieci, które mnie osobiście strasznie denerwują, ale nie przejmujcie się tym, bo po pierwsze, być może to tylko ja tak mam, po drugie, przy bliższym poznaniu wiele zyskuje, a po trzecie, to przyjaciel Rico, a przyjaciele naszych przyjaciół są przecież naszymi przyjaciółmi.

Czytać! Mądra i ciepła opowieść o zadziwiającej przyjaźni, która rodziła się w bólach, ale ostatecznie pokonała wieeeeelkie przeszkody. Książka ucząca tolerancji dla inności i nie oceniania po pozorach. Książka, która podobała mi się tak bardzo, że skasowałem cztery teksty o niej, by w końcu, w napadzie bezsilności, wysmażyć ten przyciężkawy pasztet, konsumpcja którego nie pozbawi Was, mam nadzieję, chęci przeczytania tej książki.

PS. Ta podstępna cholera, zwana przez niektórych sklerozą, dopiero teraz pozwoliła mi przypomnieć sobie o świetnych, trochę komiksowych ilustracjach Petera Schössowa. Jak bardzo mi się, niech świadczy fakt, że to właśnie okładka przyciągnęła mnie do lektury. Dodam, dwukrotnej.

* Jeden z przykładów:  
"AROGANCKI: ktoś, kto patrzy na drugiego z góry. Ale Oskar nie może być aż tak sprytny, w końcu jest dużo niższy ode mnie i przez cały czas musi na mnie patrzeć z dołu.".