"Pompon w rodzinie Fisiów" Joanna Olech

Smok? Tradycjonalista zasypie Was informacjami na temat wyposażenia podwawelskiej jamy, zwyczajów żywieniowych bestii (dziewice, po stokroć) oraz składu chemicznego wybuchowej mieszanki, która posłużyła do eksterminacji podłej gadziny. Miłośnik fantasy zamęczy wielogodzinną prelekcją na temat gatunków, cech charakteru, koloru łusek i innych przymiotów tych mitycznych bestii, kończąc ją pewnie na szczegółowej charakterystyce geograficznej Pernu. Matki karmiące rzucą się tłumaczyć jak smok wpływa na dzieciństwo i kształt uzębienia. Miłośnicy klasycznych kreskówek z rozrzewnieniem wspominać będą towarzysza i przyjaciela profesora Gąbki. Hydraulicy przekonywać będą, że pompa bez smoka, to o kant kolanka potłuc. Słowem - smoki są wszędzie. Nie należy się zatem dziwić, że pojawiły się także w literaturze dziecięcej.
Ten przydługi wstęp doprowadził nas w końcu do opowieści o smoku nietypowym. Smoku, który pojawił się znikąd (właściwie to z odpływu umywalki) i zawładnął sercami rodziny Fisiów. Małym (kto powiedział, że smoki muszą być wielkości Grubej Berty?), zielonym, pyskatym, niesubordynowanym, skorym do psot, na potęgę żrącym korniszony i muchy oraz cholernie inteligentnym. Jeśli dodać do tego, że przy bekaniu wydającym, strasznie śmieszący moich małych czytelników, odgłos: “hellou” oraz piszącym bloga, to i tak nie sprawi to, że obraz Pompona, bo takie miano nosi bohater książki pani Joanny Olech, będzie pełniejszy. Smok, bowiem, to wielce złożona postać i żeby naprawdę móc ją poznać, konieczna będzie jednak lektura “Pompona w rodzinie Fisiów”.
Już widzę jak rodzice ze strachem spoglądają na te 140 stron głośnego czytania. Odrzućcie obawy, staruszkowie! “Pompon …”, to lektura dla całej rodziny, bo i o rodzinie traktująca. Przyznaję, dzięki jednemu członkowi, nietypowej w składzie, ale jakże typowej w zachowaniach. Są afery, są dzikie hece, ale jest też dużo rodzinnej czułości i trafnych obserwacji codzienności. Od razu jednak ostrzegam, jeśli szukacie pozycji, która “ucząc bawi, bawiąc uczy” nie bierzcie książki do ręki. Smok jest próżny (a tę próżność autorka podkreśla ilustracjami, które przedstawiają wyłącznie głównego bohatera w różnych pozach i sytuacjach), ma niewyparzony język i mnóstwo, przyprawiających dorosłych o palpitacje serca, pomysłów. Nie chcecie, żeby został idolem Waszych grzecznych i doskonale ułożonych dzieci. Moje przypominają głównego bohatera, więc było mi wszystko jedno, ale żeby nie było, że Was nie ostrzegałem.
Świetna książka! Pełna humoru, który powodował, że w głos śmiało się trzech chłopów w dziecięcej sypialni i słuchająca jednym uchem z kuchni squaw. Nie cukrująca, miejscami “nieprawomyślna”, opowieść o historii pewnej niezwykłej przyjaźni. Opowieść, która sprawiła, że mój Starszy Syn przyszedł i powiedział, że chce pogadać o najlepszych scenach* z książki, bo “nie lubisz rozmawiać o grach, tylko o książkach”, więc … Czy może być lepsza rekomendacja?

* Po naradzie z Bartkiem oznajmiamy, że są to: telefon do ciotki w sprawie kota mordercy, rozprawienie się z niegrzecznym punkiem i każde “hellou”, które trafiło się po drodze.