"PL-BOY" Marcin Szczygielski

Dla dzisiejszego nastolatka magazyny dla panów, to kicha i żenua, bo to, panie kochany, żeby bobra zobaczyć, nie trzeba przecież od razu kupować gazetki za złotych naście. Lepiej obejrzeć na komórce. Wystarczy mieć solidny pakiet GB i dostajemy przed twarz kilkucalowe fotografie roznegliżowanych pań, w dowolnej kolorystyce, z dowolnym rozmiarem trzeciorzędowych cech płciowych, z intymną fryzurą bądź bez niej, słowem, w każdej dowolnej konfiguracji. Nic więc dziwnego, że czar takiego choćby “Playboya” dla dojrzewających młodych ludzi praktycznie nie istnieje. Mógłbym teraz napisać nostalgiczną historię o tym, czym były “zachodnie” świerszczyki dla mojego, wychowanego w latach seksualnopiśmienniczej posuchy, pokolenia, ale się powstrzymam. Nadmienię tylko, że kiedy kolega mający rodzinę TAM przyniósł i pokazał to COŚ, to to było naprawdę WOW!. A praca w redakcji takiego pisma, to, jak przypuszczam, bo już parę wiosenek minęło, było marzenie każdego z oglądających. I szkoda, że “PL-BOYa” napisał Szczygielski około dwie dekady później, bo myślę, że pomogłaby nam ta lektura spojrzeć trzeźwiej na pewne kwestie związane z oglądanymi na rozkładówkach playmate i nie tylko.
Mamy zatem redakcję topowego na rynku magazynu, w którym prawdziwi machos mogą przeczytać wielce ciekawy artykuł o, dajmy na to, mikrodermabrazji diamentowej, a cieniarze pooglądać rozebrane i wyeksponowane panie. Trzon redakcji stanowią:
- Beta, szefowa, którą za samo tylko kończenie każdego zdania pytającym “tak?”, którego to zwrotu nienawidzę wprost organicznie, kazałbym batożyć co ranek w pokoju redakcyjnym,
- Zenia, spec od PR, osoba pozbawiona wszelkich kompetencji, za to dupowłaźna, konfliktogenna, mąciwodząca i ogólnie robiąca wiatr zamiast porządnej roboty (chyba każdy ma taką Zenię w pracy, o ile pracuje w trochę większym zespole),
- Marcin, w teorii dyrektor artystyczny pisma, a w praktyce komputerowy poprawiacz cycków i cipek oraz nieustraszony korektor wad skórnych i innych niedoskonałości urody fotomodelek,
- reszta ekipy, czyli asystentki, fotografowie i inni. 

I to właśnie ta radosna gromadka, będzie miotać się w “twórczym” szale, spiskować, zawierać alianse, spędzać razem wolny czas, integrować się, pluć sobie za plecami do kawy, czyli robić to wszystko co znamy z własnego pracowniczego podwórka, a do czego istnienia się nie przyznajemy. I co bezbłędnie zaobserwowane, przedstawione w przerysowany i doprawiony zjadliwym sosem ironii, sposób, ładnie z początku cieszy michę, by po pierwszych wybuchach śmiechu wrócić jak bumerang konstatacją: “Zaraz, zaraz ...” i myślą o najsłynniejszym z gogolowskich cytatów.
Jeśli zatem nie macie problemów ze śmianiem się z samych siebie, jeśli nie macie alergii na słowo “cipka” (radzę obejrzeć w ramach testu kawałek filmu spółki Rodriguez/Tarantino), albo, co gorsza, “pizda”, jeśli w końcu chcecie poznać od podszewki jak produkuje się magazyn dla panów, to warto po “PL-BOYa” sięgnąć. Niech Was jednak nie zmyli sztafaż zmajstrowany z prześmiewczych scen. Choć bowiem można się przy niektórych z nich posmarkać ze śmiechu (sprawdzone doświadczalnie na opisie atrakcji integracyjnej), to jednak za kurtyną sceny na której rozgrywa się ta komedia już tak śmiesznie nie jest. Okaleczane, dla wątpliwej sławy fotomodelki, młode dziewczyny. Korupcja. Układy. Pustka życia, mimo sporej kasy, zasuwającego na wysokich obrotach korposzczura. I choć można oczywiście, zarykując się z perypetii opisanej tu trzódki, wmawiać sobie, że to nie o nas, to jednak gdzieś tam, jak zadra, tkwi te kilka słów z Rewizora.

Za lekturę dziękuję Zacofanemu w Lekturze, który własnym sumptem był mi książkę (i jej kontynuację, o której być może wkrótce), posłał i do którego zapraszam na jego własne 5 groszy o tejże.