"Pamiętam cię" Yrsa Sigurðardóttir

 Człowiek to jest durny zwierz. Przynajmniej sądząc po mnie. Całe dzieciństwo i połowa młodości upłynęły mi pod znakiem panicznego lęku przed ciemnością. Nocny powrót od kumpli, czy zwykłe wyjście do klo (tym bardziej, że przez ładnych parę lat korzystałem z wychodka na zewnątrz), po tym jak Helios zwalił się już swoją ognistą furmanką do Okeanosu, to był dla mnie wyczyn nie lada. Nie przeszkodziło mi to jednak ustawiać na półce nad łóżkiem kolejnych książek Mastertona czy Kinga. I teraz już nie wiem, czy chciałem klina klinem czy tylko po prostu karmiłem skłonność do makabry, jaką nosi w sobie chyba każdy z nas. Dziś sam jestem dziad..., znaczy, mam swoje lata i choć królestwo Nyks nie budzi już we mnie takiego przerażenia, to jednak gdzieś tam w środku ten lęk sprzed lat wciąż się czai. A pobudzony odpowiednim bodźcem wraca z całym dobrodziejstwem inwentarza, typu rozbiegane oczka czy podskakiwanie przy gośniejszych dźwiękach. I tym sposobem, po przydługim zagajeniu, dotarliśmy wreszcie do sedna tego wpisu, czyli “Pamiętam cię” autorstwa Yrsy, córki Sigur?a.
Już w momencie, w którym zorientowałem się, że część akcji będzie rozgrywać się w opuszczonym domu na islandzkim, odciętym od świata, pustkowiu, jakiś cieniutki głosik zaczął mnie błagać: “Bazyl, nie, NIE!, NIE!!!”, ale w swej przekorze zignorowałem dziada. Kiedy do pierwszego dołączył drugi, praktycznie niezwiązany z pierwszym wątek i jasnym stało się, że kluczowym jego elementem będzie zaginione dziecko, zacząłem się zastanawiać, czy jednak nie lepiej było posłuchać tego wewnętrznego ktosia. Kiedy skończyłem tę historię, wiedziałem już, że tak właśnie trzeba było zrobić. Słowem, “Pamiętam cię”, to kawał niezłego horroru.
Jest w tej książce to, czego w tego typu literaturze poszukiwałem jako nastolatek. Sprawne budowanie napięcia, poprzez stopniowe zwiększanie poczucia zagrożenia bohaterów. Wiecie, nie tasak, siekiera czy insza piła motorowa i rachu ciachu już po strachu, tylko takie podprowadzenie czytelnika, że w momencie, w którym czyta o skrzypiącej w podłodze desce, a sąsiadowi za ścianą upada chusteczka higieniczna, ma już pełne gacie. Yrsie udało się to znakomicie i choć moja garderoba ocalała, to jednak włażenie przed snem pod żoniną kołderkę i zamieranie tam w oczekiwaniu na dziwne hałasy stało się, przez te kilka dni lektury, rytuałem.
Zatem jeśli chcecie odwiedzić pewną opuszczoną osadę, gdzie diabeł mówi dobranoc i poznać jej mroczne tajemnice - zapraszam. Jeśli chcecie dowiedzieć się do czego zdolna jest rozgniewana dusza (dla sceptyków - astralna emanacja) - zapraszam. Ja, mimo że wiedziałem jakie będą konsekwencje z chorobliwą ciekawością rzucałem się na kolejne strony, by obserwować z jakim mistrzostwem autorka spinała dwie pozornie odległe sprawy. Klik, klik, klik. Wszystko wskakiwało na swoje miejsce i stawało się tak cudownie jasne. Polecam.

PS. Jedna uwaga. W domu mam kartkę z notatniczka zapisaną babolami redakcyjno/korektorskimi, więc jak kto ciekaw, to dopiszę w komentarzu.