"Wzór na diabelski ogon" Agnieszka Osiecka

Czy człowiek, który w okresie podstawówki mógł się poszczycić samymi “czerwonymi paskami” na koniec każdego (no dobra, jednego nie, bo brakło odpowiednich druków) roku, a potem poszedł do liceum i dzięki fizyce poznał gorzki smak oceny dopuszczającej, może ją, znaczy fizykę, lubić? Czy młodzieniec, który dzięki niej (dodajmy gwoli prawdy, że nie tylko), zawalił drugi semestr studiów technicznych i został z nich relegowany, może żywić do fizy jakieś cieplejsze uczucia? W życiu! A może gdyby chodził do klasy z Pietruchem i mógł brać udział w lekcjach, podczas których dzielny Fizyk i niesforny diabeł Belzebub Rączka zwany potocznie Belem, eksperymentując (belfer) i łamiąc prawa fizyki (bies), próbują przybliżyć jej (fizyki) zasady młodym ludziom, wszystko potoczyłoby się inaczej i pisałby tu magister inżynier? Może. Faktem jest, że dobrze się stało, że nie wiedziałem, iż przypadkiem wypatrzona w ciemnym kąciku książka wybitnego tandemu Osiecka (tekst) i Butenko (obraz), traktuje o znienawidzonej dziedzinie nauki, bo kijem bym nie ruszył. A tak, miałem z lektury i oglądania rycin ją ilustrujących kupę uciechy. Ba! Poważnie myślę, czy by czasem nie sięgnąć po jakąś “Fizykę dla oporrnych”, bo ponoć na naukę nigdy nie jest za późno. Ale ja tu gadu, gadu, o sobie, a miało być o książce.
Dzięki Naszej Księgarni kraj, ze szczególnym uwzględnieniem rodziców, mógł przypomnieć sobie, że twórczość dla dzieci i młodzieży zajmowała sporo miejsca w ogólnym dorobku poetessy. Ja zaś, dzięki przypadkowemu rzutowi oka na okładkę “Wzoru na diabelski ogon”, który to rzut zakończył się zabraniem książki do domu i szybkim pochłonięciem, mogłem się przekonać, że Osiecka w tej wersji jest jak najbardziej “zjadliwa”. Do tego stopnia, że przywiozę sobie z biblio ten nowy zbiorek.

“Wzór …” to, pełna absurdalnych wstawek, szkolna historia, dla której tło stanowią lekcje fizyki. Nuda, powiecie i mielibyście rację, gdyby nie fakt, że podczas jednego z przeprowadzanych eksperymentów, fizyk chcąc pokazać dzieciakom naturę gazu i próbując uzyskać w naczyniu z cieczą jego bąbelki, zamiast nich wydmuchuje przez przypadek wspomnianego na wstępie czarta. Od tej chwili wszystko jest możliwe. Ciecz powinna się odkształcać po wylaniu z naczynia? Być może, ale z Belem równie dobrze może siedzieć na tegoż naczynia brzegu, a nawet można nią grać w gałę (jako że przedtem wlano ją do okrągłego akwarium). Znacie siłę tarcia? Fajna rzecz, szczególnie jak pan dyabeł postanowi ją usunąć i zafundować klasie wycieczkę do Wieliczki, że tak powiem, jednym ślizgiem. Na piętach. A to tylko dwie z wielu przygód jakie spotkają naszego narratora, Pietrucha i jego towarzyszy ze szkolnej ławy.

Osiecka nie byłaby sobą, gdyby we “Wzorze …” nie znalazły się wstawki na temat stosunków damsko męskich. I tak do klasowych perypetii dołącza wątek romansowy, którego ofiarami są gapowaty Fizyk i szkolna sekretarka zwana, nie bez kozery zresztą, Dziunią. Należy jednak ten wtręt autorce wybaczyć, bo opis krótkiego, acz burzliwego, związku, jest równie zabawny jak szkolna reszta.

No dobrze, dałem do zrozumienia, że tekst jest jak najbardziej OK. Wyobraźnia, humor - słowem, rewelacja! Ale te same walory można przypisać graficznej stronie “Wzoru …”, za którą odpowiada nie kto inny jak mistrz Butenko. Pseudonaukowe ryciny, zdobiące każdy rozdział, doskonale dopełniające sobą to, co autorka miała na myśli. Kosmicznie oznaczone w opisach, złożone zarówno z totalnie butenkowej kreski, jak i elementów, których nigdy bym z tym ilustratorem nie powiązał. Do tego diabelski ogon zdobiący każdą stronę. Żałuję, że nie mam fachowej wiedzy o typografii, by móc profesjonalnie rzecz opisać, ale i tak uważam, że lepiej wziąć do rąk i po prostu obejrzeć.

Zusammen do kupy - perełka! Ale winieniem też jestem ostrzeżenie. Jak wiadomo poczucie humoru na pstrym koniu jeździ i jak mnie podeszło, tak kogoś może wierzgnąć, więc jakby co, nie bić!