"Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki" Marcel Pagnol

Jeżeli na słowa “książka o Prowansji”, nerwowo się wzdrygacie, a z Waszych ust, jak podmuch mistralu, wydobywa się skowyt: “Nieeeeeee, nie znowu!”, nie lękajcie się. Tak, będzie o bukolicznym życiu na południu Francji. Tak, roztaczać się będą wonie rozmarynu, bazylii i tymianku. Oprócz tego będzie wino i kulinaria (acz w stosunkowo niewielkich ilościach). Całe szczęście nikt nie będzie naprawiał zrujnowanego domu i zachwycał się każdym zerwanym w przydomowym ogródku pomidorem. Żaden też obcokrajowiec nie będzie próbował Wam wytłumaczyć prowansalskiego ducha i wmawiać Wam, że nie ma nic lepszego niż śródziemnomorska kuchnia. We wspomnieniowej powieści Marcela Pagnola będziecie mogli za to zobaczyć jak wyglądało życie młodego chłopca na francuskiej prowincji na początku ubiegłego stulecia, poznać jej mieszkańców i ich charakterystyczne cechy, które z takim pietyzmem odnotowuje, kilkanaście lat przed wydaniem opisywanych książek, Andrzej Bobkowski w swoich "Szkicach piórkiem".
Autor, francuski pisarz, dramaturg i reżyser filmowy, urodził się w 1895 roku w Aubagne niedaleko Marsylii i to właśnie w tamtych okolicach umieszcza akcję “Chwały …” i “Zamku …”, które w większości są zapisem przygód, jakie młody Marcel przeżywa w okresie wakacyjnym, podczas pobytu w wiejskim domku, zakupionym przez jego ojca na spółkę ze szwagrem żony.
Wiem, że seria przymiotników, to wyraz niefachowości warsztatu recenzenta. Jakżeż się cieszę, że nim nie jestem i mogę swobodnie napisać. Świetna. Urocza. Rozbrajająco śmieszna. Wzruszająca. Pełna finezyjnego dowcipu i dziecięcej radości życia. Fantastyczna opowieść o francuskiej rodzinie, w której spory między ojcem autora, nauczycielem i ateistą, a jego wujem, praktykującym katolikiem z żyłką do ewangelizacji, to tylko jeden z licznych powodów do uśmiechu. Innych dostarcza główny bohater i to zarówno samopas jak i w ścisłej współpracy z młodszym bratem. Ale, żeby była jasność, to książka nie tylko do pośmiania się. Jest w niej mnóstwo opisów rodzinnej czułości i miłości. Są opisy okrucieństwa, którym charakteryzują się ciekawe świata i żądne rozrywki maluchy. Jest pięknie pokazany rodzicielski szacunek do dzieci i dziecięcy względem rodziców (ach, to niewymuszone całowanie rąk). I wielki sentyment do czasów dzieciństwa, w których wszystko było tak piekielnie proste.
Być może Pagnol wyidealizował obraz swych cielęcych lat, ale nie mam mu tego zupełnie za złe. Już przy okazji “Żony piekarza” wspomniałem, że chciałbym pomieszkać na pagnolowskiej prowincji i zdanie po ww. lekturze podtrzymuję. Spróbujcie. A nuż rozśmieszy Was próba broni myśliwskiej wykonana z użyciem wychodka, dodajmy, zajętego. Albo rozczuli ojciec Marcela, który był mistrzem sprawiania, że jego synowie czuli się ważni i potrzebni. I szkoda tylko, że tak cholernie życiowe, czyli dołujące zakończenie, pozostawi rysę na tych wspaniałych wspomnieniach. Możecie jednak nie czytać ostatnich akapitów. Polecam!

PS. I znów tak niewiele ilustracji Sempégo :(