"Pan Jaromir na tropie klejnotów" Heinz Janisch

Ja wiem, że wybieranie książki na podstawie okładki jest passé, ale jeśli chodzi o pozycje literatury dziecięcej uwielbiam się posługiwać tym wielce nieprofesjonalnym sposobem. Tak, tak. Powinno się latać po specjalistycznych portalach i spijać recenzyjny miód z piór fachowców, wyrabiając sobie zdanie o książce nim poda się ją, najczęściej własną paszczą, nieopierzonemu czytelnikowi (nawiązania ornitologiczne niezamierzone). No cóż, dopiszmy tę moją nieodpowiedzialność do listy wad Ojca Same Zuo i przyjmijmy do wiadomości, że zdobiący oprawę pan z muszką i w kraciastym pulowerze oraz wilgotnonosy jamnik, obaj z kinolami przy podłodze, wydali mi się wystarczająco dobrym powodem, by przeczytać chłopakom “Pana Jaromira na tropie klejnotów”, kryminał dla dzieci autorstwa Heinza Janischa z, co już wiecie, wielce mi się podobającymi, ilustracjami pani Ute Krause.
Pierwszym zaskoczeniem, które mnie spotkało podczas lektury był fakt, że to nie dystyngowany staruszek o arystokratycznej aparycji jest panem Jaromirem. To, pełne godności, miano, nosił z dumą drugi, choć wcale niemniej ważny, bohater książki, pies. Pies niezwykły, błyskotliwy, spostrzegawczy, oczytany, ba, uczący się angielskiego, słowem pełen talentów i pewnie dlatego wybrany przez lorda Hubera, spośród mnogości kandydatów, na stanowisko asystenta emerytowanego detektywa. Trzeba przyznać, że lord miał nosa (i nie mam tu na myśli jego sporych rozmiarów) i wybór ten zaprocentował już przy pierwszej rozwiązywanej wspólnie sprawie. Sprawie kradzieży tytułowych klejnotów dokonanej w kurorcie Bad Grünberg, gdzie przenoszą się nasi bohaterowie i gdzie toczy się większość akcji. 
Kryminał dla dzieci w klasycznej formule? A czemuż by nie! Pierwsza część przygód lorda i pana Jaromira jest skonstruowana według wszelkich prawideł gatunku. Jest zagadka, jest wielki budynek, jest grupa podejrzanych i są też: niezwykle inteligentny śledczy wraz z nieustępującym mu w dedukcji i świetnie go uzupełniającym, pomocnikiem. Ba, jest nawet scena końcowa, w której dzięki elokwencji detektywa okazuje się co i jak. A żeby nie było zbyt drętwo, to lord Huber jest miłośnikiem nowoczesnych gadżetów, a jednym z podejrzanych wynalazca, który skonstruował model UFO.
Pisałem o pierwszym zaskoczeniu, pora wyjawić drugie. Okazuje się, że autor nie poszedł na łatwiznę podrzucając małoletniemu czytelnikowi tropy wielkości brontozaura i całą zagadkę skonstruował tak, że nawet ja, mający na koncie niejeden kryminał, praktycznie do końca nie wiedziałem kto buchnął świecidełka. Ba, kryminalna afera wciągnęła mnie bardziej niż chłopaków, którzy ze zdziwieniem obserwowali gorączkowo pokrzykującego: “Myjcie się szybciej!”, ojca i widząc moje podekscytowanie godzili się na dłuższe niż zwykle seanse czytelnicze.
Niecierpliwie czekam na ciąg dalszy, bo przygody pana Jaromira to książka po prostu dobra. Ba, nawet wyznający zasadę, że pozycja bez treści pedagogicznych, to zła lektura dla dzieci, nie mogą sarkać. Główni bohaterowie, to chodzące ucieleśnienie wszelkich podręczników savoir-vivre’u. I nie jest to drążniące ę i ą, ale wzajemny szacunek i bon ton. Jakby tego było mało, główny bohater propaguje naukę języka obcego, co jakiś czas wtrącając angielskie słówka i zwroty. Nie za to jednak chciałbym uścisnąć dło..., to znaczy łapę, panu Jaromirowi, ale za to, że fajny z niego goś..., o przepraszam, pies. Polecam!