"Nie ma z czego się śmiać!" Stefania Grodzieńska

Wyobraźcie sobie niemożliwy do przeprowadzenia eksperyment. Historię czyjegoś 93-letniego życia wtłaczamy do bańki na mleko. Życie długie, to i bańka niech będzie słuszna. Dwudziestka. Zaraz za historią wrzucamy do tej bańki granat typu cytrynka. Bez zawleczki. Zatrzaskujemy pokrywkę i po odliczaniu: tysiąc i jeden, tysiąc i dwa, tysiąc i trzy, czekamy aż solidnie dupnie (mimo przedwojennej kindersztuby, pani Stefania dopuszczała w użyciu "dupę", więc niech mi to "dupnięcie" wybaczy). Otwieramy i zaglądamy do środka, a tam czas Powstania przemieszany ze współczesnością, rewolucja w Rosji z latami sześćdziesiątymi i tak dalej i w ten deseń. Słowem, w bańce mamy "Nie ma z czego się śmiać!", właśnie.
O jakżeż mnie wkurzały, te ciągłe a proposy. I a proposy do a proposów. Że o a proposach do a proposów, do a proposów, nie wspomnę. To ciągłe latanie po linii czasu. To skakanie od jednego wydarzenia do drugiego, związanego z tym pierwszym jakąś wątłą nicią niewielkiego skojarzenia. Jakżeż ... A potem ochłonąłem, popatrzyłem na rzecz z boku i stwierdziłem, że przecież ja też, w ferworze opowiadania, w potrzebie wyrzucenia z siebie, w chęci jak najszybszego podzielenia się z, jestem bardzo do pani Stefanii podobny i też tak potrafię. Wyjść od wspomnienia ogniska sprzed dwudziestu lat, a skończyć na cenie spirytusu w sklepie na rogu, po drodze zahaczając o dawną sympatię, kłótnię z kuzynem i jak się na wuesce wywaliłem w osiemdziesiątym ósmym. To co, mam pani Stefanii żałować? No, może bym i pożałował, gdybym czytał jakieś wcześniejsze wspomnienia i natknął się na liczne powtórzenia, ale że jestem "na świeżo" i "Nie ma ...", to moja pierwsza książka autorki, pozwalam toczyć spienione wody wspomnień i robić to ruchem konika szachowego czy jakim tam pisarce pasuje.
W zasadzie w tym momencie mógłbym przepisać prawie znak w znak zdanie z tekstu poniżej, to zaczynające się: "I jak to w opowieści o życiu ..." (perfidnie zmuszam do przeczytania, wiem), bo też byłaby to święta prawda. Nie może być inaczej, bo przecież narratorka przeżyła, żeby sparafrazować znany tekst, cztery wojny, w tym dwie światowe, a jej życie, zarówno zawodowe jak i prywatne, pełne było wydarzeń. Sama zresztą najlepiej podsumowuje ten swój ulepiec wspomnień, słowami:
"Tytuł "Nie ma z czego się śmiać" ostrzega wprawdzie, żeby się nie spodziewać oceanu dowcipu, kaskady śmiechu, wulkanu żartów, piramidy kawałów, drapacza anegdot, bezkresu facecji ani kosmosu wiców. Niemniej staram się, żeby epos mój nie był ponury jak poranna gazeta.". I rzeczywiście, nie jest. 

Jeśli więc wybaczycie starszej pani chaos opowieści oraz niekłamany zachwyt, który może wydać się chwalipięctwem, mężem, córką i wnukiem, to może uda Wam się spełnić życzenie pani Stefanii. O, to: "Zadowoli mnie lekkie uniesienie kącików ust czytelnika i już będę szczęśliwa, że osiągnęłam swój cel.". Mnie udało się to bez problemu.