"Niestety wszyscy się znamy" Bohdan Smoleń, Anna Karolina Kłys

Na początek scenka rodzajowa, która w jakiejś części tłumaczy dlaczego sięgnąłem po ten wywiad rzekę z ikoną polskiego kabaretu lat 70’ i 80’.
Otóż mamy rok pański osiemdziesiąty któryś. W pewnym nowohuckim mieszkaniu, pewien spędzający wakacje u cioci nastolatek wyciąga z szafy szpulową unitrę i dwie taśmy. Nawija, sprawdza, odpala i razem z głosem płynącym z głośników szepcze pod nosem: “Aaa tam, cicho być! Ty pindo jedna!”. I tak wspólnie, aż do końca odtworzenia. Później druga szpula i znów: “Siostra niejednokrotnie przełożona... przeze mnie... przysyła mnie na ergoterapię.”. Nie pamiętam ile było tych odtworzeń, ale z pewnością sporo, bo większość tekstów z czterech programów, które odtwarzał ten starożytny ipod, pamiętam do dziś. I choć jako dziecko nie łapałem podtekstów, kontekstów i dodatkowych smaczków ukrytych między wierszami, to jednak śmieszył mnie pan Bohdan niesamowicie. A już przy słynnym “Ege szegedre ciokolo masajo osto kudo chojo todo buroki!”, pękałem wprost ze śmiechu.
Lektura “Niestety wszyscy się znamy” tak wesoła nie jest. Bo w w rozmowach z Anną Karoliną Kłys, Bohdan Smoleń zdradza kulisy estradowej kariery, opowiada o życiu artysty kabaretowego, jego blaskach i cieniach, a tych ostatnich jest moim zdaniem zdecydowanie więcej. Mówi też o godzeniu roli bożyszcza tłumów z obowiązkami męża i ojca. Napomyka o niesnaskach między zespołem Teya i Zenonem Laskowikiem, ale też o świetnych imprezach, które były ich udziałem. Ta szczera rozmowa pozwoliła mi inaczej spojrzeć zarówno na fenomen tego poznańskiego kabaretu jak i samego bohatera rozmów. Małego facecika z sumiastym wąsem, który gdy tylko pojawiał się na scenie, wywoływał huragan śmiechu wśród zgromadzonej publiczności. I wcale nie musiał przy tym mieć na głowie chustki w kwiaty, choć wiadomo, że co jak co, ale pani Pelagia wyszła mu nad podziw dobrze. Dzięki niej mogłem zobaczyć jaka droga zaprowadziła wiecznego studenta Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie do podpoznańskiej wioski Baranówko, gdzie ma siedzibę założona przez niego w 2007 roku fundacja. I postarać się zrozumieć, co spowodowało, że bon vivant, imprezowicz i ulubieniec scen, stał się człowiekiem, który pytany czego oczekuje od ludzi, mówi: "Spokoju".
W trakcie jednej z rozmów pada stwierdzenie: "Kiedy ludzie cię spotykają, mają wobec ciebie jasno określone oczekiwania: żebyś ich rozśmieszał, żebyś był dowcipny, żeby były jaja.". Nie podchodźcie do tej książki w ten sposób. To nie kabaret, w którym występował bohater, a jego życie. I jak to w opowieści o życiu są historie zabawne, anegdoty (np. ta o rozmowie dwóch generałów, z których jeden podczas odcedzania kartofelków rzuca: ”Ci dwaj to dopiero dopierdalają, szkoda, że się śmiać nie wolno”.) i wice, ale są również wielkie dramaty, a tych akurat los panu Bohdanowi nie szczędził. Nie szukajcie jednak taniej sensacji, bo jej tu nie znajdziecie. Weźcie książkę do ręki i posłuchajcie tej interesującej rozmowy dwójki znajomych. W ten sposób będziecie mogli przestawać z bohaterem wywiadu, jednocześnie nie będąc jednym z "ktosi", których pan Bohdan nie lubi, bo:
"Przez to, że kiedyś zdobyłem popularność, to teraz zawsze się znajdzie ktoś, kto będzie mnie bratersko poklepywał, bratersko obejmował. Bratersko częstował. Cokolwiek powiem na nie, to obraza. A ja jestem człowiek nikczemnego wzrostu. Jak mnie po kolei pięć osób pierdyknie w plecy, to mnie boli."
A ja bym nie chciał, żeby pana Smolenia bolało.