O pierwszych tomach "Jeżycjady" słów kilka.

W gąszczu komentarzy pod jeżycjadowym wpisem momarty, autorka wyznaje, że: "Mężczyźni czytający Jeżycjadę to dla mnie zjawisko trudne do pojęcia." i pyta, co prawda nie mnie in personam, ale przecież co mi szkodzi wmieszać się w sprawę, "(...) za co Ty lubisz Jeżycjadę?". No właśnie, za co ja właściwie lubiłem pierwsze cztery tomy, bo tyle zdążyłem w 2007 roku przeczytać, cyklu? Bo że lubiłem, to pamiętam, ale reszta ... Podpierając się zatem protezą w postaci archiwum grupy książkowej, na której się kiedyś udzielałem, pozwalam sobie wrzucić stare teksty, które, być może, pomogą odpowiedzieć nam wszystkim na dręczące nas pytania.

"Szósta klepka"

Z książkami/cyklami, które mają bliżej niesprecyzowany status "kultowych", jest zazwyczaj tak, że dzielą czytelników na dwa obozy. Bezwzględnie oddanych fanów i równie fanatycznych wrogów. Zazwyczaj nie ma obozu centrowego, żeby użyć politycznego języka.
Zachęcony wielowątkowymi dyskusjami na pl.rec.ksiazki, sięgnąłem po pierwszy tom "Jeżycjady", z którą, zaznaczam od razu, nie miałem okazji zetknąć się w bardziej odpowiednim do tego rodzaju lektur, wieku. Przeczytałem i zgodnie z tym co na wstępie, muszę się ustosunkować. Więc prosto z mostu - przepadłem.
Historia poznańskiej rodziny Żaków wciągnęła mnie do tego stopnia, że gdyby nie obowiązki, podejrzewam, że zostałaby "połknięta" za jednym posiedzeniem. Teksty, sytuacje, ogólna atmosfera domowa opisana w "Szóstej ..." i mój faworyt - Bobek, który przebija "Satyrę w krótkich majteczkach/spodenkach (?)" pamiętaną z "Kobiety i życia", składają się na fantastycznie lekką, pełną ciepła książkę.
No dobra, ja tu gadu gadu, a tu trzeba lecieć po "Kłamczuchę"! Polecam!

"Kłamczucha"

Każdy z nas kiedyś kłamał. W czasach młodości łgaliśmy więcej, w dorosłym życiu, nauczeni doświadczeniem, że kłamstwo ma krótkie nogi, mniej (choć są wyjątki). Ale rzadko zdarza się, żeby ktokolwiek wywindował sztukę mówienia nieprawdy na takie wyżyny jak Aniela Kowalik, mieszkanka Łeby i główna bohaterka "Kłamczuchy" M. Musierowicz.
Książka ta, choć doprawiona dydaktycznym smrodkiem, to jednak nie tylko napomnienie dla domorosłych blagierów, ale również opowieść, jaka to drzewiej młodzież bywała. Z racji braku platform cyfrowych, komórków i innych internetów, kierowała swe myśli ku innym, dla dzisiejszej przyszłości narodu, nudnym rzeczom. Takim jak teatr, takim jak rozmowy przy herbatce z cytrynką (jak była), podróże autostopem, takim jak prywatki, czy w końcu jak zwykłe ludzkie współistnienie oparte na kontakcie innym niż wirtualny (tak, tak, były takie czasy).
Dobrze by było, żeby przeczytali ją młodzi ludzie z syndromem sms-owego kciuka. Ot, żeby poznać alternatywy, dla "puszczania sygnałków", "czatowania na onecie" i innych XXI-wiecznych rozrywek. Ale oni na wzmiankę o książce pytają czy ma dzwonki w mp3. Podsumowując - miła to lektura, choć po trosze smutna, kiedy uświadomimy sobie, że to se ne vrati.
PS. Najgłośniejsze wybuchy śmiechu towarzyszyły pojawieniu się na scenie Mamerciątek. W ogóle akapity z najmłodszą progeniturą podobają mi się najbardziej, ale to pewnikiem przez moje skażenie, świeżym jeszcze, ojcostwem.

"Kwiat kalafiora"

Kolejny tom "Jeżycjady" za mną. W końcu doczekałem się spotkania z rodziną Borejków, o której, również tu na pl.rec.ksiazki, często słyszałem. Spotkałem ją i... wsiąkłem. Nie bez znaczenia był tu pewnie fakt, że jestem jedynakiem wychowanym przez mamę i pewną tęsknotę za taką borejkowską, liczną i wręcz idealną rodziną, gdzieś tam w sobie od zawsze nosiłem ;)
No właśnie. Bo "Kwiat kalafiora" to powieść, nazwijmy ją na moje potrzeby, familijna. Ciągle nieobecny duchem, ale kochający swe cztery córy, filozof - tata Borejko. "Cicha bohaterka", która swą, godną podziwu, troskę o wymienioną wyżej czeredkę, przypłaca wrzodem i pobytem w szpitalu - mama Borejko. No i dziewczyny: Gaba, która przechodzi przyśpieszony kurs dorosłości, Ida, targana sercowymi rozterkami nastolatka, Nutria, lubiąca kąpiele, młoda dama, która mówi o sobie w rodzaju męskim i w końcu Pulpa, uroczy bobas przeprowadzający eksperymenty z zatapialnością przedmiotów (Głupi piniondz bo tonie). Wszyscy uzupełniają się nawzajem, kochają, nad "mieć" stawiają "być", rozmawiają ze sobą, słowem tworzą esencję rodzinnej atmosfery, w którą aż przyjemnie się zanurzyć. No i się zanurzyłem. I polecam. I marzę, że mój dom będzie emanował podobną do borejkowskiej atmosferą.

"Ida sierpniowa"

Ponieważ ominął mnie był w pacholęctwie, to zawsze kiedy znudzę się tzw. "dorosłą" lekturą, z niekłamaną przyjemnością zagłębiam się w kolejny tom, mającego swoich wiernych fanów, cyklu "Jeżycjada". Tym razem kryska przyszła na "Idę sierpniową".

Podobało się? Ba! A dlaczego? Otóż, chociażby z powodu głównej bohaterki, rudowłosej Idusi Borejko, która uciekłszy z rodzinnych wczasów pod chmurką, wraca do Poznania i rzuca wyzwanie zjawisku zwanemu - samodzielność. Aż mi się przypomniało jak to, nastolatkiem będąc, z braku mamusi i wrodzonego lenistwa, żywiłem się pięć dni parówkami.

Poza tym podoba mi się ten nienachalny dydaktyzm autorki. Walka pewnych wzniosłych ideałów z chamstwem i kultem pieniądza i innymi zjawiskami, które w opisywanych czasach tylko kiełkowały (z różnych powodów), a w chwili obecnej rozkwitły. Dlaczego jeszcze? Z powodu: uroczej pary staruszków, przypomnienia młodzieńczych porywów serc i tej miłej, rodzinnej atmosfery domu państwa Borejków, do którego kuchni tak chętnie zaglądam.
A zatem. Robić mili Państwo herbatkę z konfiturą, pod kocyk i do lektury.

Nie wiem czy w czymś pomogłem, ale kompilując ten nikomu w sumie niepotrzebny tekst, nabrałem ochoty na kontynuację. Czyli pożytek jakiś jest.