"Zimowy monarcha" Bernard Cornwell

Że Bernard Cornwell zachwyca swoją trylogią arturiańską, to rzecz powszechnie wiadoma. Wystarczy wejść na pierwszy lepszy portal dla książkolubów, a ujrzycie tyle gwiazdek, że nawet zebrani do kupy przeciwnicy Muhammada Allego, w życiu tylu nie widzieli. Dziesięć na dziesięć, pięć na pięć! Nieważny system, ważne że 90% ocen to maks lub prawie maks. I w tym momencie wkraczam ja i mówię: co za nuda! 

O Arturze kto czytaty słyszał na pewno. Okrągły stół, zwiewna Ginewra, niesamowity Merlin, chutliwy Lancelot, ostry Ekskalibur i całe mnóstwo innych osób, miejsc, przedmiotów oraz przymiotników z nimi związanych. Mnóstwo jest również literackich wariacji na temat legendy arturiańskiej (ot, "Mgły Avalonu" Marion Zimmer Bradley, choćby), mnóstwo popkulturalnych produkcji wykorzystujących w jakimś stopniu rekwizyty z nią związane (pora na powtórkę "Monty Python i Święty Graal") i mnóstwo ludzi, którzy tę nośną historię sprzed lat, będą próbowali opowiedzieć po swojemu.

Jednym z nich jest pan Cornwell, który oddając głos Derflowi, jednemu z ludzi Artura, snuje jego ustami historię osadzoną w Brytanii pięć wieków po Chrystusie. Snuje, na co pragnę zwrócić szczególną uwagę, to wielce adekwatne słowo dla sposobu narracji, jaki prowadzi ten były włócznik, a w chwili gdy go poznajemy, stary zakonnik, który na prośbę głodnej rycerskich historii królowej Igraine, spisuje dzieje Artura. Tom pierwszy rozpoczyna się narodzinami Mordreda, jedynego dziedzica Uthera Pendragona i ukazuje chaos jaki zapanował po śmierci tego ostatniego. Wezwany na pomoc zagrożonemu wojnami domowymi i najazdami Saksonów, królestwu Dumnonii, Artur, wprowadza mnóstwo zamieszania, a jego działania poskutkują: krwawymi bitwami, płomiennymi romansami, dworskimi intrygami i innymi takimi tam, które znacie z tego typu książek.
Nie wiem czy taki był zamysł autora, faktem jest że Derfel lepiej włada mieczem i włócznią niż piórem. Dłużyły mi się jego opisy, nawet jeśli nie chodziło o dzięcieliny czy tam inne świerzopy, ale również o sceny batalistyczne. Wkurzało ciągłe powtarzanie już raz podanych faktów, bo czułem się jakbym był słabym uczniem, któremu za wszelką cenę chce się wbić coś do głowy. Drażniło podkreślanie zabobonności wyspiarzy, bo przez to jawią mi się teraz Brytowie jako lud bez przerwy, na wszystko i wszystkich plujący celem odczynienia uroku. Odnoszę wręcz wrażenie, że gdyby usunąć z tekstu czasownik "splunąć" w różnych formach, książka byłaby o 30 stron cieńsza. Gdyby zaś pozbyć się "muru tarcz", to i o 60. Jedyną pociechą było obcowanie z wielce inteligentnym, cynicznym i mocno ironicznym Merlinem, ale raz, że było ono bardzo sporadyczne, dwa, w pewnym momencie Merlin jako deus ex machina, ratujący bohaterów z każdej bez mała opresji, przestał być interesujący.
Przyznam szczerze, że gdyby nie chęć znalezienia tego czegoś, co porwało spore grono innych czytelników, książka zaistniałaby tutaj z tagiem [Nieprzeczytane]. Minąłem jednak pierwszą setkę stron i wzbudzając niepokój Kitka ("Nigdy nie widziałam, żebyś się tak męczył z książką.") oraz walcząc z, od dawien dawna nienachodzącą mnie podczas lektury, sennością, toczyłem wieczorami nierówne potyczki z książką, wykazując się bohaterstwem niemniejszym niż Derfel na polach Brytanii. Niestety nie dane mi będzie dalej mu towarzyszyć, bo mimo że dopuszczam myśl o tym, że tom pierwszy to dopiero aperitif i rozgrzewka, to jednak nie dam rady daniu głównemu i pożyczone przezornie dwa pozostałe tomy grzecznie wrócą do biblioteki. I chyba rzeczywiście rację ma momarta, która jej podobanie się trylogii Cornwella przypisuje faktowi czytania go "(...) dawno temu, kiedy nikomu jeszcze o Martinie się nie śniło". Ja niestety czytałem później.