"Wiersze dla dzieci" Julian Tuwim - wyd. Egmont

Na blogu Czytanki-przytulanki autorka prosi: "Niech podniosą rękę ci, którzy swoim pociechom czytają wiersze...", więc odpowiadam na apel i kończynę swą górną podnoszę, jednocześnie stając niejako w opozycji do stwierdzenia, że "żyjemy w czasach fabuły", a wiersze to "zbyt krótkie (...) formy, by miały szansę zatrzymać się na dłużej w naszych głowach". W naszych, dorosłych, zajętych myśleniem i kombinowaniem jak tu do pierwszego i co jutro na obiad, być może tak (choć i tu mocno bym polemizował), ale w dziecięcych? Nigdy! Klasyka wciąż trzyma się mocno na swoich, moim zdaniem, niezagrożonych pozycjach, ale nie powinna się czuć zbyt pewnie, bo świeża krew naciera z prawdziwym zaangażowaniem i dużym talentem. Dziś jednak będzie o klasyce.

Korzystając z okazji, że rok 2013 został ogłoszony rokiem Juliana Tuwima, postanowiłem uzupełnić biblioteczkę chłopaków o zbiór jego wierszy dla dzieci. Wiem, wiem, powinienem zrobić to dużo wcześniej, a nie szukać, choćby tak zacnego, pretekstu, ale tak się jakoś złożyło, że do tej pory wystarczały nam pożyczki. No właśnie, wystarczały, aż w końcu doszło do sytuacji, w której dziecko chce, a w domu nie ma. No to już jest, choć droga do zakupu prowadziła długa, zawiła i najeżona przeszkodami, bo jaki Tuwim w swych wierszach jest, to wiadomo, ale jak jego poezję oprawił ilustrator, to już rzecz niepewna. A że prawie każde wydawnictwo chce mieć "swojego" Tuwima, jest w czym wybierać. Postanowiwszy znaleźć złoty środek między "pastelową paletą barw", a artyzmem, który rozczytać może twórca dzieła i wąskie kółko koneserów, postawiłem na "Wiersze dla dzieci" Egmontu z ilustracjami Daniela de Latoura. Dlaczego? Już śpieszę wyjaśnić.

Wiersze Tuwima, to dla mnie i dla moich synów przede wszystkim jedna, wielka radocha. Szeroki uśmiech wywołują zarówno: biegający z obłędem w oczach i rozwianym włosem, i poszukujący okularów - pan Hilary, wbijający namiotowe śledzie w nozdrze wieloryba - Pan Maluśkiewicz czy też koziołkująca po trawie ekipa, która ad hoc skrzyknęła się, by wziąć udział najpierw w rwaniu (rzepki), a potem w podnoszeniu (się, z ziemi). Zwracamy co prawda uwagę na walor edukacyjny zawarty choćby w historii Grzesia i jego cioci, ale równocześnie chichramy się z niczym nieposkromionej wyobraźni kłamczuszka. Po co o tym wszystkim piszę? Żeby powiedzieć, że pan Daniel de Latour idealnie wpisuje się w moje wyobrażenie na temat wizualnej strony wierszy pana Juliana. Od razu spieszę donieść, że nie mam żadnych uprawnień, by się o pracach graficznych wypowiadać. Ba, nie dysponuję nawet na tę okoliczność stosownym słownictwem. Będzie więc po amatorsku, od serca.

Frywolna, acz momentami dzika kreska, którą pan Daniel kreśli scenę wyrywania opornego warzywa poparta odpowiednią, pełną stękań i ocierania czoła, deklamacją, to spółka zapewniająca sukces "Rzepce". Ta sama dzikość, ale i podobna frywolność (atleci) jest w ilustracjach do "Lokomotywy". Dwa przymiotniki? Słabo, nawet jak na amatora.  Dorzućmy zatem "zabawne", bo Pan Maluśkiewicz z bicyklem oraz kaczki z "Trudnego rachunku", wywołują za każdym razem paroksyzmy śmiechu moich dzieci, a i mnie bawią wciąż i wciąż.

Żeby nie było jednak zbyt kolorowo, to opeer należy się za układ graficzny zbioru. Typografia, bo tak się to chyba nazywa, jest pod psem. Zarówno czcionki, które są aczytelne, i nie piszę tu jedynie o swym sfatygowanym wzroku, ale i o młodych oczach docelowej grupy odbiorców poezji pana Juliana, jak i rozmieszczenie tekstu oraz obrazu na stronach, to moim, jak już zastrzegłem, laickim okiem, duże, ale na szczęście jedyne, minusy publikacji.

Zatem czytać mili Państwo, bo choć do mistrzostwa interpretacyjnego Ireny Kwiatkowskiej w "O Grzesiu kłamczuchu ..." pewnie nam wszystkim daleko, to dla naszych dzieci, to my jesteśmy najlepszymi deklamatorami. A przy okazji damy tym wspaniałym strofom "szansę zatrzymać się na dłużej w naszych głowach".