"Podręcznik przygody rowerowej" Anna i Robb Maciąg i przyjaciele

Umówmy się od razu, że ze mnie rowerzysta jak z koziej ... wargi ukulele. Nie robię kilku tysięcy kilometrów w miesiącu, nie przemieszczam się w tydzień przez dziesięć granic i nie startuję w maratonach dla twardzieli. Ot, jak czas pozwoli, wsiadam na swoje bydlątko z ramą w rozmiarze 23" i jadę. Czasem dalej, czasem bliżej, a czasem tylko do sklepu po bułki. Na dalekie wyprawy wyruszam za to przy pomocy map i atlasów, które lubię przeglądać siedząc wygodnie w domowych pieleszach. No i marzę. Że kiedyś, jak już dzieci zajmą się same sobą, a i ja obrobię się wreszcie z tego i tamtego, to kupię namiot, karimatę, maszynkę turystyczną i trzy paczki makaronu nitki i ruszę. Na dobry początek po kraju przodków.

Moja przygoda z rowerem zaczęła się w 2009 roku, kiedy to razem z Kitkiem zakupiliśmy dwa rumaki ze stajni Unibike. Komunijnego epizodu z podarowanym mi Wigry 3 nie wspominam, bo po prostu nie pamiętam. A jedyna, do tegoż 2009 roku, rowerowa przygoda, to zrobienie 60 kilometrów w środku lata, w dżinsowych "obcinkach", na pożyczonym, ciężkim jak cholera i nienasmarowanym "góralu" i jeszcze cięższym kacu. Skutek? Cztery dni spania i czytania wyłącznie w pozycji "na brzuchu".

I teraz wypada mi tylko pluć sobie w brodę, że w czasach mojej młodości chmurnej i wielce durnej, w której jakikolwiek sport odgrywał rolę tak szalenie dalekoplanową, że chyba nawet żadną (chyba, że za taki uznać sportowe kiperstwo trunków tanich, a mocno poniewierających), nie było na świecie książki Maciągów. Dlaczego? Bo jest to pozycja wysoce motywująca do, nawet nie turystyki rowerowej, ale choćby zwykłego kręcenia dookoła bloku. No i ile bym zaoszczędził dojeżdżając w tzw. "kawalerkę" rowerem miast autobusem. O aspekcie zdrowotnym nie wspominając.

Zaczyna się "Podręcznik ..." niewinnie i podstępnie, od relacji z wypraw i wycieczek. Zorganizowanych i spontanicznych. Całkiem serio i zupełnie od czapy. Z profi żelami regeneracyjnymi albo fają w ustach i rumem z colą w kubku, jako wspomaganiem. Samotnych, w grupie i w parze z małym dzieckiem. Do wyboru, do koloru. I choć autorzy wspomnień różni, a i literacki poziom relacji, też, to jednak efekt w moim przypadku był jeden. Noż w mordeczkę, ja też tak chcę! Zamiast do pociągu byle jakiego, to na rowera crossowego, bagażem, o który jednak trzeba zadbać, obciążonego i wio!, w plenery.

Jeśli podobnie jak ja zareagujecie na część pierwszą, to z pewnością przyda Wam się część druga, w której doświadczeni podróżnicy polecają swoje patenty na podróżowanie wiełasipiedem i w którym mowa o rowerowo-podróżniczym hardware. Nie, nie przekonują, że ich sposób na to czy na tamto jest najlepszy na świecie i lepszego nie znajdziecie. Dzielą się doświadczeniem, a decyzję czy z ich sugestii skorzystacie pozostawiają Wam. Brak tu walk w stylu "wyższość Świąt Bożego Narodzenia nad ...", to raczej coś w stylu: "ja zrobiłem to tak i było ok, więc może to niezły pomysł". Zresztą, rada radą, a rzeczywistość rzeczywistością. Marek "Transatlantyk" Piluch napisał: "Trzeba jeździć zdecydowanie i bez kompleksów. Rower jest pełnoprawnym uczestnikiem ruchu drogowego", a życie dopisało do tej wypowiedzi własny scenariusz w postaci nieprzyjemnego zdarzenia drogowego, w którym wziął udział. Czyli, wszystkiego człowiek nie przewidzi, ale mądrych ludzi zawsze posłuchać warto i teoretycznej wiedzy nabyć też, a tej w "Podręczniku ..." sporo. Namioty, odzież, żarcie, filtry do wody, kuchenki turystyczne, osprzęt rowerowy, transport rowerów etc. etc. O wszystkim tym idzie tu poczytać.

Jedyny zarzut jaki mam wobec książki to sposób jej wydania. Już nawet nie czepiam się czasem dość niefortunnych pomysłów edytorskich (przenoszenie tekstów w ramkach). Mój zarzut dotyczy papieru. "Podręcznik ..." jest wydrukowany "na bogato", na grubym, błyszczącym papierze, który swoje waży i niestety nie dość, że nie pozwala to zabrać go do sakwy (zbędne kilogramy), to jeszcze sprawia, że jest niewygodny w użytkowaniu. Spróbujcie poczytać go np. w pełnym słońcu. Mógłbym przyczepić się również do jakości i wielkości niektórych zdjęć, ale w końcu to nie album podróżniczy, a rodzaj poradnika i wabia. Choć jedno z Madagaskaru - masakryczne.

Pora kończyć, bo o ile jeździec ze mnie niedzielny, to gadać o jeżdżeniu na rowerze mógłbym jeszcze długo. Fajna pozycja, która systematyzuje wiedzę i zbiera konkretne doświadczenia na temat turystyki na dwóch kółkach. Może po nią sięgnąć zarówno rowerowy laik i się na rowerowanie napalić (jak nie przymierzając, ja), jak i stary wyjadacz, by zobaczyć jak inni jeździli. A do sakwy też da radę zabrać. W końcu jest również w ebooku.

A na koniec ciekawostka. Książkę kupiłem na Alle i mimo pieczątki, którą odkryłem w środku, przyszło mi za nią zapłacić :P