"W pajęczej sieci" Joy Fielding

Oj, nie mamy ostatnio szczęścia do książkowych wyborów w DKK, nie mamy. Nawet pójście na kompromis obiecujący, że i wilk będzie syty i owca cała, na nic się zdało. Zarówno bowiem wilk, w mojej skromnej osobie, nie został usatysfakcjonowany wątkiem kryminalnym, który wabił z zajawki, jak i owieczki, w postaci koleżanek klubowiczek, nie zostały czytelniczo zaspokojone wątkiem obyczajowym, który miał stanowić tło dla mroczniejszych historii.

Bo zasadniczo, to miało być tak. Pewna dziennikarka, pisząca bardzo poczytne felietony na różne kontrowersyjne tematy (blaski i cienie wosku brazylijskiego, na ten przykład), dostaje niespodziewanie propozycję napisania książki na podstawie zeznań skazanej na śmierć dzieciobójczyni. Z propozycją taką zwraca się do naszej bohaterki sama osadzona, motywując swój wybór uwielbieniem twórczości wyżej wymienionej i wskazując, jako źródło kontaktu i wyjaśnień swojego papugie, znaczy się, adwokata. Adwokat, wielce pociągający, bo jakżeby inaczej, inicjuje spotkanie i ... Teoretycznie napięcie od tego momentu powinno rosnąć, serce i włosy stawać, co mniej odporni psychicznie czytelnicy płci obojga, mdleć, kwiaty z przestrachu więdnąć, a okoliczne psy wyć, ale niestety, próżne nadzieje.

Autorka tka swój bestseller z samych bestsellerowych klisz. Okropna morderczyni, z och!, ach! jakimże strasznym dzieciństwem, którego zakamarki ujawniane są w kolejnych odsłonach. Główna bohaterka z rodzinnymi problemami rodem z "Mody na sukces" (w sensie, dowalmy apodyktycznego ojca, ucieczkę matki lesbijki z flamą, alkoholizm brata i sukcesy sióstr - suk, ale to przecież siostry ..., nie wiem czy rozumiecie?). No i dwa "ciastka", spomiędzy których koniecznie trzeba wybrać. Do tego troszkę dreszczowca, cóż z tego, że do bólu przewidywalnego (wskazałem drania po lekturze niecałej połowy książki) oraz garściami rzucanych wtrętów o oczach wypełniających się łzami, by czytelnik wiedział kiedy sięgnąć po paczkę jednorazówek. Nic tylko czytać. Tylko w zasadzie po co, skoro jedyne pozytywy jakie nasza czwórka zdołała na jej temat wyartykułować, zmieściły się w jednym zdaniu: "Szybko się czytało". Niestety, drugie też nie brzmiało lepiej: "Kurczę, nie bardzo mogę sobie przypomnieć o czym to było". I to w sytuacji, gdy od lektury minęło maksymalnie 4 tygodnie. 

Podsumowując. Czytadło z aspiracjami do czegoś więcej, któremu zaszkodziło wrzucenie zbyt wielu grzybów w jeden gar barszczu. Brak rekomendacji zawrę w wycinku dialogu ze spotkania: "- Brać coś jeszcze Fielding? - Nie!".