"Ostatnie życzenie", "Miecz przeznaczenia" Andrzej Sapkowski

Nie oszukujmy się, moje pierwsze czytanie wiedźmińskich opowiadań pióra pana Andrzeja nie wyszło poza chłonięcie z otwartą japą kolejnych opisów fint, cięć, zwodów, czyli ogólnie całej otoczki, jaką autor stworzył wokół geraltowych poczynań zawodowych. Ach, jakże te pojedynki z wszelakiej maści gadziną były plastycznie opisane! Ta akcja z bruxą czy scena, w której Biały Wilk broni Ciri przed skolopendromorfem!!! Dziękować bogom, że dopiero mając to wszystko w głowie przyszło mi do niej, głowy znaczy, rzucić okiem na ekranizację. Bardzo też możliwe, że w wieku lat nastu syciłem również oko "scenami", które choć niedosadne, to jednak, dla wspomaganej hormonalną burzą wyobraźni, były pewnikiem wystarczające. I tyle. Żadnych tam drugich den czy zastanawiania się nad światem przedstawionym. Tylko utożsamianie się z wymiataczem, który się kikimorom nie kłaniał i na którego leciały wszystkie panny z kart książki. A dziś? 

Starszy przytargał "Miecz przeznaczenia" ze szkolnej biblioteki i spytał czy ma moje błogosławieństwo. Odparłem, że i owszem, bo jakoś nie potrafię zabronić czytania, ale zwróciłem uwagę, że chyba najpierw jest "Ostatnie życzenie", więc wypożyczyliśmy z GBP. Dziecko wsiąkło na jakiś tydzień, a ja w międzyczasie, realizując przysłowiową misję musztardy po obiedzie, zagłębiłem się w świat zmutowanego łowcy potworów, żeby zobaczyć czy czasem nie nazbyt pochopnie pozwoliłem na lekturę małoletniemu potomstwu. I choć mam co do powyższego wątpliwości, to jednak przyznać muszę, że dla mnie ponowna lektura tych dwóch tomów opowiadań, była świetną rozrywką, a i zadumać się było nad czym. Słowem, mały chłopiec we mnie wciąż z zapartym tchem śledził smugi zostawiane przez lśniącą srebrem klingę wiedźmińskiego miecza, a czterdziestolatek zastanawiał się, czemu, do cholery, ten fantastyczny świat w tak nędznej jest kondycji i czemu, u kaduka, jest dzięki temu tak podobny do naszego. I nie pomaga tu mydlenie oczu sztafażem fantasy.

Bo przecież ludzi zamieszkujących krainy, które, czy to pieszo czy na grzbiecie Płotki, eksploruje Geralt, dotyka tak wielka ilość znanych nam problemów, że w zasadzie czujemy się w tym uniwersum jak w domu. Począwszy od bolączek i sercowych dylematów kociookiego i pewnej czarodziejki, aż po przewijającą się wciąż w tekstach kwestię lęku przed innością czy ludzkiej zachłanności i ekspansywności za wszelką cenę. Przy lekturze tekstu o Brokilonie i jego mieszkańcach, jako żywo staje mi przed oczami scena z "Avatara", w której "dzielni" koloniści rozwalają w drobny mak święte drzewo miejscowych, innych. Albo, żeby nie odwoływać się do dzieł fikcyjnych, rezerwaty północnoamerykańskich Indian i olbrzymie stada wystrzelanych dla zabawy bizonów. Ba, ta pisana w latach 90tych proza jednym z wątków zbliżyła się do bardzo niedawnej sprawy wałkowanej na tysiąc sposobów. Aż dziw, że nie powstał mem z Yennefer. Wiecie: "Poznałam najgroźniejsze zaklęcia. Zachowałam młodość i urodę. Rozkochałam w sobie wiedźmina. Nie zdążyłam ...", a to tylko czubek góry lodowej, bo mamy jeszcze in vitro.

Zapędziłem się, ale chciałem wyraźnie pokazać, że Andrzej Sapkowski nie napisał prostej jak budowa cepa historii o umięśnionym siepaczu, który tylko dziewki po gospodach obmacuje, za kuflem maca, a jego jedynym problemem jest skąd wziąć na te rozrywki kasę. To naprawdę godna proza, która między wierszami przemyca pytania o kondycję ludzkości. Fakt, czasem te światopoglądowe wymiany zdań trwają może zbyt długo i zakłócają wartkość akcji, ale przecież nie samym polowaniem na bazyliszki człowiek żyje.

Warto było wrócić. Jeśli już nawet nie dla wyłapania tych poważnych kawałków i pozastanawiania się nad nimi, to choćby dla mięsistego języka i świetnych dialogów ze szczególnym uwzględnieniem grepsów Jaskra i Geralta. Tylko skąd teraz wziąć czas na sagę??