"Tysiąc szklanek herbaty" Robert Robb Maciąg

Bo (czy każdy ma w głowie polonistkę, która mówi, że nie zaczynamy zdania od "bo"?), z książką Robba, to było w zasadzie tak. Najpierw naczytałem się o niej wiele dobrego i zachciało mi się ją kupić. Jako że u mnie z decyzjami zazwyczaj schodzi, to zanim się obejrzałem, na rynku został audiobook, a jedyny, wygrzebany na oeliksie, papierzany model okazał się pomyłką wystawioną przez panią, która tak naprawdę była za granicą i nie była pewna czy go ma. Lipa. Audio mnie nie urządzało, bo co ze zdjęciami, które stanowią 50% miodności książek podróżnika. Całe szczęście z pomocą przyszła kielecka WBP. Ale i tam nie było łatwo, bo spodziewałem się sporego formatu woluminu, a wezwana na pomoc w poszukiwaniach pani podała mi niepozorną książeczkę. Zapis wspomnień, doznań i przemyśleń związanych z wyprawą po śladach Jedwabnego Szlaku.

Do rzeczy jednak. Książki podróżnicze, to dla mnie ersatz prawdziwego podróżowania, na które tak naprawdę ciągle nie mogę znaleźć czasu i pieniędzy, a może po prostu chęci, by ruszyć pupsko z czterech ścian. A przecież może już nie być okazji zrealizowania odkładanej na wieczne nigdy przygody. Posłuchajcie co pisze Robb o wizycie w Aleppo: "Najlepiej sami odwiedźcie to miasto. Wprawdzie nie musicie się śpieszyć (Aleppo stoi już kilka tysięcy lat i pewnie postoi jeszcze chwilkę), ale nie możecie tej podróży ciągle odkładać na później. Później może się okazać, że nic się Wam już nie będzie chciało, a najmniejszą ochotę będziecie mieć, by podróżować po obcych krajach. Później może oznaczać ogródek i telewizor, a przecież szkoda by było Waszych umarłych marzeń i wiecznie żywych wspomnień.". A teraz wpiszcie w wujka gugla frazę "Aleppo Syria". Już wiecie o co mi chodzi? Dzięki temu fragmentowi w końcu pojechałem na planowaną od trzech lat, trzydniową eskapadę rowerową do Krakowa. Żaden wyczyn, ale wielka frajda. No i wreszcie znajomi nie będą pytać ze znaczącym uśmieszkiem: "Jak tam Kraków?".

Dzięki temu wypadowi mogłem też przekonać się, że prawdą jest to, że "(...) Czasem trudno to wszystko ogarnąć. Tyle sympatii, o którą nigdy nie prosiłeś. Czasem trudno się do tego przyzwyczaić i przyjąć to z szacunkiem, a jednocześnie „tak po prostu”, jak najnormalniejszy międzyludzki gest.". Nie piszę co prawda o ludziach otwierających swe podwoje przed nieznajomymi podróżnikami, do czego odnosi się autor, ale o kilku dobrych duszach, które chciały nam pomóc w sytuacji awaryjnej, poświęcając swój czas i w jednym przypadku, paliwo. Niby nic, a cieszy, bo pokazuje, że co prawda "(...) świat nie jest wcale doskonały", ale "(...) człowiek, im dłużej jest w podróży, tym bardziej wierzy w ludzi" i choć "(...) na tę jego naiwność czyhają pułapki", to jednak podróżowanie może podbudować, jeśli chodzi o wiarę w kondycję moralną ludzi.

Oprócz tego "(...) podróż daje nam wolność wyboru. Nie ma czasu, daty, terminów, obowiązków rachunków, systemu, który nam coś nakazuje. Systemu, który nas przywiązuje do jednego miejsca, zmusza do abstrakcyjnych wymogów i obowiązków. Dopóki się ruszam, mam wokół siebie proste życie i proste potrzeby. Gdy tylko się zatrzymam na dłużej, okrążają mnie rachunki, wiadomości TV – kto komu ukradł, kto kogo oszukał". I to jest prawda. Życie zawężone do minimum potrzeb i obowiązków jest o wiele przyjemniejsze. 

Ale ja tu gadu gadu o swoich lokalnych wojażach, a przecież miało być o książce. Robb tradycyjnie się nie opierdziela i wylewa na papier co mu na wątpiach leży. Że nie podoba mu się masowość turystyki i zadeptywanie niepowtarzalnych miejsc tysiącami turystycznych klapek, przez co po pewnym czasie tracą one swoją wyjątkowość (miejsca, nie klapki). Że cywilizacja dociera tam, gdzie do niedawna jeszcze jej tak naprawdę nie było i nie zawsze oznacza to dobro (np. pestycydy w arbuzach). Ale jako rasowy podróżnik nie tylko wyrzeka, ale i zachwyca się. Ludźmi, smakami, kolorami, krajobrazami i ten zachwyt w pełni oddaje w swoich fotografiach, których jest w książce o wiele za mało.

Jeśli nie jesteście gotowi na Wielką Przygodę przeżyjcie ją na kartach "Tysiąca szklanek ...". Poznajcie pułapki czyhające na wędrowców po obcych krajach czytając jak nieznajomość zwyczajów może wpędzić jeśli już nie w kłopoty, to w totalne zakłopotanie ("objedliśmy się więc jak bąki (…) dopiero gdy skończyliśmy, mąż oddał tacę z resztkami rodzinie, która siedziała cały czas za nami i czekała, aż skończymy."). Z drugiej strony zobaczcie jak wielką frajdę daje podróż. Być może zdecydujecie się odbyć własną. Mniejszą czy większą, nieważne. Ważne by pamiętać, że to nie TV czy Internet, ale "(...) podróżowanie jest najcudowniejszym sposobem zmniejszania świata". Polecam!